Job 10

1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.

My soul is disgusted with my life; I will give free vent to my complaint over myself; I will speak in the bitterness of my soul.

2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.

I will say unto God, Do not condemn me; let me know for what cause thou contendest against me.

3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?

Is it well for thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst reject the labor of thy hands, and shed light upon the counsel of the wicked?

4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?

Hast thou eyes of flesh? or wilt thou see as a mortal seeth?

5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,

Are thy days as the days of a mortal, or are thy years as the days of a man,

6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,

That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?

7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?

Still it is within thy knowledge that I am not wicked, and there is none that can deliver me out of thy hand.

8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.

Thy hands have carefully fashioned me and made me; every thing is in harmony all round about; and yet thou dost destroy me!

9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?

Remember, I beseech thee, that as though I were clay hast thou made me; and wilt thou cause me to return again unto the dust?

10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?

Behold, like milk didst thou pour me out, and like cheese didst thou curdle me.

11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.

With skin and flesh didst thou clothe me, and with bones and sinews didst thou cover me.

12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.

Life and kindness didst thou grant me, and thy providence watched over my spirit.

13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:

And yet these things hadst thou treasured up in thy heart: I know that this was [resolved] within thee.

14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.

If I have sinned, then dost thou watch me, and from my iniquity thou wilt not declare me guiltless.

15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.

If I be wicked, woe unto me: and if I be righteous, I can still not lift up my head; I am sated with disgrace, and ever seeing my affliction;

16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.

And it constantly increaseth; like a fierce lion dost thou hunt for me; and again thou showest thyself continually wonderful on me;

17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.

Thou ever renewest thy witnesses against me, and causest thy indignation to grow strong against me; changes and multitudes [of sufferings] are around me.

18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.

Wherefore then didst thou bring me forth out of the womb? Oh that I had perished, and that no eye had seen me!

19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.

That I were as though I had not been, —had been borne from the womb to the grave.

20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga

Lo! my days are but few: cease, then, withdraw from me [thy hand], that I may recover my cheerfulness a little.

21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,

Before I go, and return not, to the land of darkness and the shadow of death,

22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””

A land of utter gloom, as of the darkness of the shadow of death, without any order, and the light of which is like utter gloom.