Mga Awit 137

1 Sa tabi ng mga ilog ng Babilonia, doo'y nangaupo tayo, oo, nagiyak tayo, nang ating maalaala ang Sion.

An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

2 Sa mga punong sauce sa gitna niyaon ating ibinitin ang ating mga alpa.

An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

3 Sapagka't doo'y silang nagsibihag sa atin ay nagsihiling sa atin ng mga awit, at silang magpapahamak sa atin ay nagsihiling sa atin ng kasayahan, na nangagsasabi: Awitin ninyo sa amin ang sa mga awit ng Sion.

Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

4 Paanong aawitin namin ang awit sa Panginoon sa ibang lupain?

Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

5 Kung kalimutan kita, Oh Jerusalem, kalimutan nawa ng aking kanan ang kaniyang kasanayan.

Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

6 Dumikit nawa ang aking dila sa ngalangala ng aking bibig, kung hindi kita alalahanin; kung hindi ko piliin ang Jerusalem ng higit sa aking pinakapangulong kagalakan.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

7 Alalahanin mo Oh Panginoon, laban sa mga anak ni Edom ang kaarawan ng Jerusalem; na nagsabi, Sirain, sirain, pati ng patibayan niyaon.

Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

8 Oh anak na babae ng Babilonia, na sira; magiging mapalad siya, na gumaganti sa iyo na gaya ng iyong ginawa sa amin.

Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

9 Magiging mapalad siya, na kukuha at maghahagis sa iyong mga bata sa malaking bato.

Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.