< Mga Awit 137 >

1 Sa tabi ng mga ilog ng Babilonia, doo'y nangaupo tayo, oo, nagiyak tayo, nang ating maalaala ang Sion.
Sur les fleuves de Babylone, là nous nous sommes assis, et nous avons pleuré, comme nous nous souvenions de Sion.
2 Sa mga punong sauce sa gitna niyaon ating ibinitin ang ating mga alpa.
Aux saules, au milieu d’elle, nous avons suspendu nos instruments.
3 Sapagka't doo'y silang nagsibihag sa atin ay nagsihiling sa atin ng mga awit, at silang magpapahamak sa atin ay nagsihiling sa atin ng kasayahan, na nangagsasabi: Awitin ninyo sa amin ang sa mga awit ng Sion.
Parce que là ceux qui nous avaient emmenés captifs, nous demandèrent les paroles de nos chants;
4 Paanong aawitin namin ang awit sa Panginoon sa ibang lupain?
Comment chanterons-nous un cantique du Seigneur dans une terre étrangère?
5 Kung kalimutan kita, Oh Jerusalem, kalimutan nawa ng aking kanan ang kaniyang kasanayan.
Si je t’oublie, Jérusalem, que ma main droite soit livrée à l’oubli.
6 Dumikit nawa ang aking dila sa ngalangala ng aking bibig, kung hindi kita alalahanin; kung hindi ko piliin ang Jerusalem ng higit sa aking pinakapangulong kagalakan.
Que ma langue s’attache à mon gosier, si je ne me souviens pas de toi,
7 Alalahanin mo Oh Panginoon, laban sa mga anak ni Edom ang kaarawan ng Jerusalem; na nagsabi, Sirain, sirain, pati ng patibayan niyaon.
Souvenez-vous, Seigneur, des fils d’Edom au jour de Jérusalem,
8 Oh anak na babae ng Babilonia, na sira; magiging mapalad siya, na gumaganti sa iyo na gaya ng iyong ginawa sa amin.
Fille malheureuse de Babylone, bienheureux celui qui te rendra la rétribution de ce que tu nous a fait!
9 Magiging mapalad siya, na kukuha at maghahagis sa iyong mga bata sa malaking bato.
Bienheureux celui qui saisira et brisera tes petits enfants contre la pierre!

< Mga Awit 137 >