Mga Awit 102
1 Dinggin mo ang dalangin ko, Oh Panginoon, at dumating nawa ang daing ko sa iyo.
A Prayer of the afflicted when he is feeble, and before Jehovah poureth out his plaint. O Jehovah, hear my prayer, yea, my cry to Thee cometh.
2 Huwag mong ikubli ang mukha mo sa akin sa kaarawan ng aking kahirapan: ikiling mo ang iyong pakinig sa akin; sa araw na ako'y tumawag, ay sagutin mo akong madali.
Hide not Thou Thy face from me, In a day of mine adversity, Incline unto me Thine ear, In the day I call, haste, answer me.
3 Sapagka't ang mga kaarawan ko'y nangapapawi na parang usok, at ang mga buto ko'y nangasusunog na parang panggatong.
For consumed in smoke have been my days, And my bones as a fire-brand have burned.
4 Ang puso ko'y nasaktan na parang damo, at natuyo; sapagka't nalimutan kong kanin ang aking tinapay.
Smitten as the herb, and withered, is my heart, For I have forgotten to eat my bread.
5 Dahil sa tinig ng aking daing ang mga buto ko'y nagsisidikit sa aking laman.
From the voice of my sighing Hath my bone cleaved to my flesh.
6 Ako'y parang pelikano sa ilang; ako'y naging parang kuwago sa kaparangan.
I have been like to a pelican of the wilderness, I have been as an owl of the dry places.
7 Ako'y umaabang, at ako'y naging parang maya na nagiisa sa bubungan.
I have watched, and I am As a bird alone on the roof.
8 Dinudusta ako ng aking mga kaaway buong araw; silang nangauulol laban sa akin ay nagsisisumpa sa akin.
All the day mine enemies reproached me, Those mad at me have sworn against me.
9 Sapagka't kinain ko ang mga abo na parang tinapay, at hinaluan ko ang aking inumin ng iyak.
Because ashes as bread I have eaten, And my drink with weeping have mingled,
10 Dahil sa iyong galit at iyong poot: sapagka't ako'y iyong itinaas, at inihagis.
From Thine indignation and Thy wrath, For Thou hast lifted me up, And dost cast me down.
11 Ang aking mga kaarawan ay parang lilim na kumikiling; at ako'y natuyo na parang damo.
My days as a shadow [are] stretched out, And I — as the herb I am withered.
12 Nguni't ikaw, Oh Panginoon, ay mamamalagi magpakailan man; at ang alaala sa iyo ay sa lahat ng sali't saling lahi.
And Thou, O Jehovah, to the age abidest, And Thy memorial to all generations.
13 Ikaw ay babangon at maaawa sa Sion: sapagka't kapanahunan ng pagkaawa sa kaniya, Oo, ang takdang panahon ay dumating.
Thou — Thou risest — Thou pitiest Zion, For the time to favour her, For the appointed time hath come.
14 Sapagka't nililigaya ang iyong mga lingkod sa kaniyang mga bato, at nanghihinayang sa kaniyang alabok.
For Thy servants have been pleased with her stones, And her dust they favour.
15 Sa gayo'y katatakutan ng mga bansa ang pangalan ng Panginoon. At ng lahat ng hari sa lupa ang iyong kaluwalhatian;
And nations fear the name of Jehovah, And all kings of the earth Thine honour,
16 Sapagka't itinayo ng Panginoon ang Sion, siya'y napakita sa kaniyang kaluwalhatian;
For Jehovah hath builded Zion, He hath been seen in His honour,
17 Kaniyang dininig ang dalangin ng tapon, at hindi hinamak ang kanilang dalangin.
He turned unto the prayer of the destitute, And He hath not despised their prayer.
18 Ito'y isusulat na ukol sa lahing susunod: at ang bayang lalalangin ay pupuri sa Panginoon.
This is written for a later generation, And the people created do praise Jah.
19 Sapagka't siya'y tumungo mula sa kaitaasan ng kaniyang santuario; tumingin ang Panginoon sa lupa mula sa langit;
For He hath looked From the high place of His sanctuary. Jehovah from heaven unto earth looked attentively,
20 Upang dinggin ang buntong hininga ng bilanggo: upang kalagan yaong nangaitakdang patayin;
To hear the groan of the prisoner, To loose sons of death,
21 Upang maipahayag ng mga tao ang pangalan ng Panginoon sa Sion, at ang kaniyang kapurihan sa Jerusalem;
To declare in Zion the name of Jehovah, And His praise in Jerusalem,
22 Nang ang mga bayan ay mapisan, at ang mga kaharian, upang maglingkod sa Panginoon.
In the peoples being gathered together, And the kingdoms — to serve Jehovah.
23 Kaniyang pinahina ang aking kalakasan sa daan; kaniyang pinaikli ang mga kaarawan ko.
He hath humbled in the way my power, He hath shortened my days.
24 Aking sinabi, Oh Dios ko, huwag mo akong kunin sa kalagitnaan ng aking mga kaarawan; ang mga taon mo'y lampas sa mga sali't saling lahi.
I say, 'My God, take me not up in the midst of my days,' Through all generations [are] Thine years.
25 Nang una ay inilagay mo ang patibayan ng lupa; at ang mga langit ay gawa ng iyong mga kamay.
Beforetime the earth Thou didst found, And the work of Thy hands [are] the heavens.
26 Sila'y uuwi sa wala, nguni't ikaw ay mananatili: Oo, silang lahat ay maluluma na parang bihisan; parang isang kasuutan na iyong mga papalitan, at sila'y mga mapapalitan:
They — They perish, and Thou remainest, And all of them as a garment become old, As clothing Thou changest them, And they are changed.
27 Nguni't ikaw rin, at ang mga taon mo'y hindi magkakawakas.
And Thou [art] the same, and Thine years are not finished.
28 Ang mga anak ng iyong mga lingkod ay mangamamalagi, at ang kanilang binhi ay matatatag sa harap mo.
The sons of Thy servants do continue, And their seed before Thee is established!
