Job 30

1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

И њима сам сада песма, и постах им прича.

10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Брат постах змајевима и друг совама.

30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.