Job 30

1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.