Job 30

1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

Et maintenant, je suis la risée d’hommes plus jeunes que moi, dont je n’aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.

2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

Qu’aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.

3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.

4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n’ont pour pain que la racine des genêts.

5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.

6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

Ils habitent dans d’affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.

7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:

8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!

9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

Et maintenant je suis l’objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.

10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.

11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

Ils se donnent libre carrière pour m’outrager, ils rejettent tout frein devant moi.

12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu’à moi leurs routes meurtrières.

13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.

14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.

15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

Les terreurs m’assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.

16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

Et maintenant, mon âme s’épanche en moi, les jours d’affliction m’ont saisi.

17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.

18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.

19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Dieu m’a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.

20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.

21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

Tu deviens cruel à mon égard, tu m’attaques avec toute la force de ton bras.

22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

Tu m’enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m’anéantis dans le fracas de la tempête.

23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.

24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Cependant celui qui va périr n’étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?

25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur ne s’est-il pas attendri sur l’indigent?

26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d’affliction ont fondu sur moi.

28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l’assemblée, c’est pour pousser des cris.

29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l’autruche.

30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.

31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.