Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
But now they that are younger than I hold me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Yea, to what might the strength of their hands profit me, in whom old age had perished?
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their food.
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief; )
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
To dwell in the clefts of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
And now I am their song, yea, I am their byword.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry to thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
Thou hast become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
Yet he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
When I looked for good, then evil came: and when I waited for light, there came darkness.
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
My bowels boiled, and rested not: the days of affliction came upon me.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
I am a brother to dragons, and a companion to owls.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.
