Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
But now I am become their song, and I am become a byword unto them.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.
