Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
And now I am their song, yea, I am their byword.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
