Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
But now they that are younger than I have me in derision, Whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? Men in whom ripe age is perished.
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
They are gaunt with want and famine; They gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
They pluck salt-wort by the bushes; And the roots of the broom are their food.
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
They are driven forth from the midst [of men]; They cry after them as after a thief;
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
So that they dwell in frightful valleys, In holes of the earth and of the rocks.
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
Among the bushes they bray; Under the nettles they are gathered together.
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
[They are] children of fools, yea, children of base men; They were scourged out of the land.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
And now I am become their song, Yea, I am a byword unto them.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They abhor me, they stand aloof from me, And spare not to spit in my face.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
For he hath loosed his cord, and afflicted me; And they have cast off the bridle before me.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
Upon my right hand rise the rabble; They thrust aside my feet, And they cast up against me their ways of destruction.
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They mar my path, They set forward my calamity, [Even] men that have no helper.
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
As through a wide breach they come: In the midst of the ruin they roll themselves [upon me].
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
Terrors are turned upon me; They chase mine honor as the wind; And my welfare is passed away as a cloud.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
And now my soul is poured out within me; Days of affliction have taken hold upon me.
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
In the night season my bones are pierced in me, And the [pains] that gnaw me take no rest.
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
By [God’s] great force is my garment disfigured; It bindeth me about as the collar of my coat.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry unto thee, and thou dost not answer me: I stand up, and thou gazest at me.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
Thou art turned to be cruel to me; With the might of thy hand thou persecutest me.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest me up to the wind, thou causest me to ride [upon it]; And thou dissolvest me in the storm.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that thou wilt bring me to death, And to the house appointed for all living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
Howbeit doth not one stretch out the hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the needy?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
When I looked for good, then evil came; And when I waited for light, there came darkness.
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
My heart is troubled, and resteth not; Days of affliction are come upon me.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
I go mourning without the sun: I stand up in the assembly, and cry for help.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
I am a brother to jackals, And a companion to ostriches.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin is black, [and falleth] from me, And my bones are burned with heat.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
Therefore is my harp [turned] to mourning, And my pipe into the voice of them that weep.
