Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
“But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food.
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
They are driven out from among men. They cry after them as after a thief,
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
They bray among the bushes. They are gathered together under the nettles.
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
“Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They abhor me, they stand aloof from me, and do not hesitate to spit in my face.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me.
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help.
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
“Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me.
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
“However does not one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Did not I weep for him who was in trouble? Was not my soul grieved for the needy?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came.
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
My heart is troubled, and does not rest. Days of affliction have come on me.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.
