Job 30

1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!