Job 3
1 Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan.
After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.
2 At si Job ay sumagot, at nagsabi,
And Job answereth and saith: —
3 Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, at ang gabi na nagsabi, may lalaking ipinaglihi.
Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: 'A man-child hath been conceived.'
4 Magdilim nawa ang kaarawang yaon; huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag.
That day — let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.
5 Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw.
Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.
6 Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan.
That night — let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.
7 Narito, mapagisa ang gabing yaon; huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig.
Lo! that night — let it be gloomy, Let no singing come into it.
8 Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya.
Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
9 Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga:
Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
10 Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, o ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata.
Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.
11 Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina?
Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!
12 Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin?
Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
13 Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako:
For now, I have lain down, and am quiet, I have slept — then there is rest to me,
14 Na kasama ng mga hari at ng mga kasangguni sa lupa, na nagsisigawa ng mga dakong ilang sa ganang kanila;
With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.
15 O ng mga pangulo na nangagkaroon ng ginto, na pumuno sa kanilang bahay ng pilak:
Or with princes — they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16 O gaya sana ng nalagas na nakatago, na hindi nabuhay; gaya sana ng sanggol na kailan man ay hindi nakakita ng liwanag.
(Or as a hidden abortion I am not, As infants — they have not seen light.)
17 Doo'y naglilikat ang masama sa pagbagabag; at doo'y nagpapahinga ang pagod.
There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.
18 Doo'y ang mga bihag ay nangagpapahingang magkakasama; hindi nila naririnig ang tinig ng nagpapaatag.
Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
19 Ang mababa at ang mataas ay nangaroon; at ang alipin ay laya sa kaniyang panginoon.
Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.
20 Bakit binibigyan ng liwanag ang nasa karalitaan, at ng buhay ang kaluluwang nasa kahirapan;
Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?
21 Na naghihintay ng kamatayan, nguni't hindi dumarating; at hinahangad ng higit kaysa mga kayamanang nakatago;
Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
22 Na nagagalak ng di kawasa, at nangasasayahan, pagka nasumpungan ang libingan?
Who are glad — unto joy, They rejoice when they find a grave.
23 Bakit binibigyan ng liwanag ang tao na kinalilingiran ng lakad, at ang kinulong ng Dios?
To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?
24 Sapagka't nagbubuntong hininga ako bago ako kumain, at ang aking mga angal ay bumubugsong parang tubig.
For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.
25 Sapagka't ang bagay na aking kinatatakutan ay dumarating sa akin, at ang aking pinangingilabutan ay dumarating sa akin.
For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.
26 Hindi ako tiwasay, ni ako man ay tahimik, ni ako man ay napapahinga; kundi kabagabagan ang dumarating.
I was not safe — nor was I quiet — Nor was I at rest — and trouble cometh!
