Job 3
1 Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan.
After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth.
2 At si Job ay sumagot, at nagsabi,
And this is what he said:
3 Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, at ang gabi na nagsabi, may lalaking ipinaglihi.
“May the day of my birth perish, and the night it was said, ‘A boy is conceived.’
4 Magdilim nawa ang kaarawang yaon; huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag.
If only that day had turned to darkness! May God above disregard it; may no light shine upon it.
5 Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw.
May darkness and gloom reclaim it, and a cloud settle over it; may the blackness of the day overwhelm it.
6 Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan.
If only darkness had taken that night away! May it not appear among the days of the year; may it never be entered in any of the months.
7 Narito, mapagisa ang gabing yaon; huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig.
Behold, may that night be barren; may no joyful voice come into it.
8 Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya.
May it be cursed by those who curse the day — those prepared to rouse Leviathan.
9 Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga:
May its morning stars grow dark; may it wait in vain for daylight; may it not see the breaking of dawn.
10 Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, o ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata.
For that night did not shut the doors of the womb to hide the sorrow from my eyes.
11 Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina?
Why did I not perish at birth; why did I not die as I came from the womb?
12 Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin?
Why were there knees to receive me, and breasts that I should be nursed?
13 Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako:
For now I would be lying down in peace; I would be asleep and at rest
14 Na kasama ng mga hari at ng mga kasangguni sa lupa, na nagsisigawa ng mga dakong ilang sa ganang kanila;
with kings and counselors of the earth, who built for themselves cities now in ruins,
15 O ng mga pangulo na nangagkaroon ng ginto, na pumuno sa kanilang bahay ng pilak:
or with princes who had gold, who filled their houses with silver.
16 O gaya sana ng nalagas na nakatago, na hindi nabuhay; gaya sana ng sanggol na kailan man ay hindi nakakita ng liwanag.
Or why was I not hidden like a stillborn child, like an infant who never sees daylight?
17 Doo'y naglilikat ang masama sa pagbagabag; at doo'y nagpapahinga ang pagod.
There the wicked cease from raging, and there the weary find rest.
18 Doo'y ang mga bihag ay nangagpapahingang magkakasama; hindi nila naririnig ang tinig ng nagpapaatag.
The captives enjoy their ease; they do not hear the voice of the oppressor.
19 Ang mababa at ang mataas ay nangaroon; at ang alipin ay laya sa kaniyang panginoon.
Both small and great are there, and the slave is freed from his master.
20 Bakit binibigyan ng liwanag ang nasa karalitaan, at ng buhay ang kaluluwang nasa kahirapan;
Why is light given to the miserable, and life to the bitter of soul,
21 Na naghihintay ng kamatayan, nguni't hindi dumarating; at hinahangad ng higit kaysa mga kayamanang nakatago;
who long for death that does not come, and search for it like hidden treasure,
22 Na nagagalak ng di kawasa, at nangasasayahan, pagka nasumpungan ang libingan?
who rejoice and greatly exult when they can find the grave?
23 Bakit binibigyan ng liwanag ang tao na kinalilingiran ng lakad, at ang kinulong ng Dios?
Why is life given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
24 Sapagka't nagbubuntong hininga ako bago ako kumain, at ang aking mga angal ay bumubugsong parang tubig.
I sigh when food is put before me, and my groans pour out like water.
25 Sapagka't ang bagay na aking kinatatakutan ay dumarating sa akin, at ang aking pinangingilabutan ay dumarating sa akin.
For the thing I feared has overtaken me, and what I dreaded has befallen me.
26 Hindi ako tiwasay, ni ako man ay tahimik, ni ako man ay napapahinga; kundi kabagabagan ang dumarating.
I am not at ease or quiet; I have no rest, for trouble has come.”
