Job 29
1 At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,
Још настави Јов беседу своју и рече:
2 Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;
О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,
3 Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;
Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,
4 Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;
Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,
5 Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;
Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,
6 Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!
Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,
7 Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,
Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:
8 Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:
Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,
9 Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;
Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,
10 Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.
Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.
11 Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:
Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми
12 Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.
Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;
13 Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.
Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;
14 Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.
У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.
15 Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.
Око бејах слепом и нога хромом.
16 Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.
Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.
17 At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.
И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.
18 Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:
Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.
19 Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:
Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.
20 Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.
Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.
21 Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.
Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.
22 Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.
После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.
23 At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.
Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.
24 Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.
Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.
25 Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.
Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.
