Job 29
1 At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,
And Job again took up his measure, and said,
2 Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;
Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
3 Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;
When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
4 Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;
As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
5 Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;
While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
6 Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!
When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
7 Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,
When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
8 Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:
Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
9 Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;
Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
10 Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.
The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
11 Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:
When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
12 Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.
Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
13 Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.
The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
14 Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.
Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
15 Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.
Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
16 Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.
A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
17 At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.
And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
18 Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:
Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
19 Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:
My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
20 Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.
Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
21 Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.
To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
22 Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.
After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
23 At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.
And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
24 Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.
I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
25 Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.
I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
