Job 29
1 At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,
And Job continued his discourse:
2 Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;
“How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
3 Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;
when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
4 Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;
when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
5 Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;
when the Almighty was still with me and my children were around me,
6 Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!
when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
7 Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,
When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
8 Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:
the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
9 Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;
The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
10 Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.
The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
11 Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:
For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
12 Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.
because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
13 Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.
The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
14 Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.
I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
15 Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.
I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
16 Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.
I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
17 At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.
I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
18 Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:
So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
19 Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:
My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
20 Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.
My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
21 Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.
Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
22 Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.
After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
23 At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.
They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
24 Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.
If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
25 Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.
I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
