Job 17
1 Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.
Mi aliento está corrompido, mis días son cortados, y me está aparejado el sepulcro.
2 Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.
Ya no hay conmigo sino escarnecedores, en cuyas amarguras se detienen mis ojos.
3 Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?
Pon ahora, dame fianzas contigo; ¿quién tocará ahora mi mano?
4 Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.
Porque a éstos has tú escondido su corazón de entendimiento; por tanto, no los ensalzarás.
5 Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.
El que denuncia lisonjas a su prójimo, los ojos de sus hijos desfallezcan.
6 Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.
El me ha puesto por parábola de pueblos, y delante de ellos he sido como tamboril.
7 Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.
Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, y todos mis pensamientos han sido como sombra.
8 Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.
Los rectos se maravillarán de esto, y el inocente se despertará contra el hipócrita.
9 Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.
El justo retendrá su carrera, y el limpio de manos aumentará la fuerza.
10 Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.
Pero volved todos vosotros, y venid ahora, que no hallaré entre vosotros sabio.
11 Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.
Mis días se pasaron, y mis pensamientos fueron arrancados, los designios de mi corazón.
12 Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.
Me pusieron la noche por día, y la luz se acorta delante de las tinieblas.
13 Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman: (Sheol h7585)
Si yo espero, el sepulcro es mi casa; en las tinieblas hice mi cama. (Sheol h7585)
14 Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;
A la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; a los gusanos: Mi madre y mi hermano.
15 Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?
¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?
