Job 14

1 Taong ipinanganak ng babae ay sa kaunting araw, at lipos ng kabagabagan.

As for man, the son of woman, his days are short and full of trouble.

2 Siya'y umuusli na gaya ng bulaklak, at nalalagas: siya rin nama'y tumatakas na gaya ng anino, at hindi namamalagi.

He comes out like a flower, and is cut down: he goes in flight like a shade, and is never seen again.

3 At iyo bang idinidilat ang iyong mga mata sa isang gaya nito, at ipinagsasama mo ako upang hatulan mo?

Is it on such a one as this that your eyes are fixed, with the purpose of judging him?

4 Sinong makakakuha ng malinis na bagay sa marumi? wala.

If only a clean thing might come out of an unclean! But it is not possible.

5 Yayamang ang kaniyang mga kaarawan ay nangapasiyahan, ang bilang ng kaniyang mga buwan ay talastas mo, at iyong hinanggahan ang kaniyang mga hangganan upang huwag siyang makaraan;

If his days are ordered, and you have knowledge of the number of his months, having given him a fixed limit past which he may not go;

6 Ilayo mo sa kaniya ang iyong paningin, upang siya'y makapagpahinga, hanggang sa maganap niya, na gaya ng isang magpapaupa, ang kaniyang araw.

Let your eyes be turned away from him, and take your hand from him, so that he may have pleasure at the end of his day, like a servant working for payment.

7 Sapagka't may pagasa sa isang punong kahoy, na kung ito'y putulin, ay sisibol uli, at ang sariwang sanga niyaon ay hindi maglilikat.

For there is hope of a tree; if it is cut down, it will come to life again, and its branches will not come to an end.

8 Bagaman ang kaniyang ugat ay tumanda sa lupa, at ang puno niyao'y mamatay sa lupa;

Though its root may be old in the earth, and its cut-off end may be dead in the dust;

9 Gayon ma'y sa pamamagitan ng amoy ng tubig ay sisibol, at magsasanga na gaya ng pananim.

Still, at the smell of water, it will make buds, and put out branches like a young plant.

10 Nguni't ang tao ay namamatay at natutunaw; Oo, ang tao ay nalalagutan ng hininga, at saan nandoon siya?

But man comes to his death and is gone: he gives up his spirit, and where is he?

11 Kung paanong ang tubig ay lumalabas sa dagat, at ang ilog ay humuhupa at natutuyo;

The waters go from a pool, and a river becomes waste and dry;

12 Gayon ang tao ay nabubuwal at hindi na bumabangon: hanggang sa ang langit ay mawala, sila'y hindi magsisibangon, ni mangagigising man sa kanilang pagkakatulog.

So man goes down to his last resting-place and comes not again: till the heavens come to an end, they will not be awake or come out of their sleep.

13 Oh ikubli mo nawa ako sa Sheol. Na ingatan mo nawa akong lihim hanggang sa ang iyong poot ay makaraan, na takdaan mo nawa ako ng takdang panahon, at iyong alalahanin ako! (Sheol h7585)

If only you would keep me safe in the underworld, putting me in a secret place till your wrath is past, giving me a fixed time when I might come to your memory again! (Sheol h7585)

14 Kung ang isang tao ay mamatay, mabubuhay pa ba siya? Lahat ng araw ng aking pakikipagbaka ay maghihintay ako, hanggang sa dumating ang pagbabago.

If death takes a man, will he come to life again? All the days of my trouble I would be waiting, till the time came for me to be free.

15 Ikaw ay tatawag, at ako'y sasagot sa iyo: ikaw ay magtataglay ng nasa sa gawa ng iyong mga kamay.

At the sound of your voice I would give an answer, and you would have a desire for the work of your hands.

16 Nguni't ngayo'y binibilang mo ang aking mga hakbang: hindi mo ba pinapansin ang aking kasalanan?

For now my steps are numbered by you, and my sin is not overlooked.

17 Ang aking pagsalangsang ay natatatakan sa isang supot, at iyong inilalapat ang aking kasamaan.

My wrongdoing is corded up in a bag, and my sin is shut up safe.

18 At tunay na ang bundok na natitibag, ay nawawala, at ang bato ay napababago mula sa kinaroroonan niyaon;

But truly a mountain falling comes to dust, and a rock is moved from its place;

19 Inuukit ng tubig ang mga bato; tinatangay ng mga baha niyaon ang alabok ng lupa: sa gayon iyong sinisira ang pagasa ng tao.

The stones are crushed small by the force of the waters; the dust of the earth is washed away by their overflowing: and so you put an end to the hope of man.

20 Ikaw ay nananaig kailan man laban sa kaniya at siya'y pumapanaw; iyong pinapagbabago ang kaniyang mukha, at iyong pinayayaon siya.

You overcome him for ever, and he is gone; his face is changed in death, and you send him away.

21 Ang kaniyang mga anak ay nagtataglay ng karangalan, at hindi niya nalalaman; at sila'y ibinababa, nguni't hindi niya nahahalata sila.

His sons come to honour, and he has no knowledge of it; they are made low, but he is not conscious of it.

22 Nguni't ang kaniyang laman sa kaniya ay masakit, at ang kaniyang kaluluwa sa loob niya ay namamanglaw.

Only his flesh still has pain, and his soul is sad.