Job 10

1 Ang aking kaluluwa ay nalulunos sa aking buhay; aking palalayain ang aking daing; ako'y magsasalita sa kapaitan ng aking kaluluwa.

My soul is disgusted with my life; I will give free vent to my complaint over myself; I will speak in the bitterness of my soul.

2 Sasabihin ko sa Dios: Huwag mo akong hatulan; ipakilala mo sa akin kung bakit nakikipagtalo ka sa akin.

I will say unto God, Do not condemn me; let me know for what cause thou contendest against me.

3 Mabuti ba sa iyo na ikaw ay mamighati, na iyong itakuwil ang gawa ng iyong mga kaaway, at iyong pasilangin ang payo ng masama?

Is it well for thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst reject the labor of thy hands, and shed light upon the counsel of the wicked?

4 Ikaw ba'y may mga matang laman, o nakakakita ka bang gaya ng pagkakita ng tao?

Hast thou eyes of flesh? or wilt thou see as a mortal seeth?

5 Ang iyo bang mga kaarawan ay gaya ng mga kaarawan ng tao, o ang iyong mga taon ay gaya ng mga kaarawan ng tao,

Are thy days as the days of a mortal, or are thy years as the days of a man,

6 Upang ikaw ay magsiyasat ng aking kasamaan, at magusisa ng aking kasalanan,

That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?

7 Bagaman iyong nalalaman na ako'y hindi masama; at walang makapagliligtas sa iyong kamay?

Still it is within thy knowledge that I am not wicked, and there is none that can deliver me out of thy hand.

8 Ang iyong mga kamay ang siyang lumalang at nagbigay anyo sa akin sa buong palibot; gayon ma'y pinahihirapan mo ako.

Thy hands have carefully fashioned me and made me; every thing is in harmony all round about; and yet thou dost destroy me!

9 Iyong alalahanin, isinasamo ko sa iyo, na ako'y iyong binigyang anyo na gaya ng putik; at iuuwi mo ba ako uli sa pagkaalabok?

Remember, I beseech thee, that as though I were clay hast thou made me; and wilt thou cause me to return again unto the dust?

10 Hindi mo ba ako ibinuhos na parang gatas, at binuo mo akong parang keso?

Behold, like milk didst thou pour me out, and like cheese didst thou curdle me.

11 Ako'y binihisan mo ng balat at laman, at sinugpong mo ako ng mga buto at mga litid.

With skin and flesh didst thou clothe me, and with bones and sinews didst thou cover me.

12 Ako'y pinagkalooban mo ng buhay at kagandahang-loob, at pinamalagi ang aking diwa ng iyong pagdalaw.

Life and kindness didst thou grant me, and thy providence watched over my spirit.

13 Gayon ma'y ang mga bagay na ito ay iyong ikinubli sa iyong puso; talastas ko na ito'y sa iyo:

And yet these things hadst thou treasured up in thy heart: I know that this was [resolved] within thee.

14 Kung ako'y magkasala, iyo nga akong tinatandaan, at hindi mo ako patatawarin sa aking kasamaan.

If I have sinned, then dost thou watch me, and from my iniquity thou wilt not declare me guiltless.

15 Kung ako'y maging masama, sa aba ko; at kung ako'y maging matuwid, hindi ko man itataas ang aking ulo; yamang puspos ng kakutyaan, at ng pagmamasid niring kadalamhatian.

If I be wicked, woe unto me: and if I be righteous, I can still not lift up my head; I am sated with disgrace, and ever seeing my affliction;

16 At kung ang aking ulo ay mataas, iyong hinuhuli akong parang leon: at napakikita ka uling kagilagilalas sa akin.

And it constantly increaseth; like a fierce lion dost thou hunt for me; and again thou showest thyself continually wonderful on me;

17 Iyong binabago ang iyong mga pagsaksi laban sa akin, at dinaragdagan mo ang iyong galit sa akin; paninibago at pakikipagbaka ang sumasaakin.

Thou ever renewest thy witnesses against me, and causest thy indignation to grow strong against me; changes and multitudes [of sufferings] are around me.

18 Bakit mo nga ako inilabas mula sa bahay-bata? Napatid sana ang aking hininga, at wala nang matang nakakita pa sa akin.

Wherefore then didst thou bring me forth out of the womb? Oh that I had perished, and that no eye had seen me!

19 Ako sana'y naging parang hindi nabuhay; nadala sana ako mula sa bahay-bata hanggang sa libingan,

That I were as though I had not been, —had been borne from the womb to the grave.

20 Hindi ba kaunti ang aking mga araw? paglikatin mo nga, at ako'y iyong bayaan, upang ako'y maginhawahan ng kaunti,

Lo! my days are but few: cease, then, withdraw from me [thy hand], that I may recover my cheerfulness a little.

21 Bago ako manaw doon na hindi ako babalik, sa lupain ng kadiliman at ng lilim ng kamatayan;

Before I go, and return not, to the land of darkness and the shadow of death,

22 Ang lupain na dilim, na gaya ng salimuot na kadiliman; lupain ng lilim ng kamatayan, na walang anomang ayos, at doon sa ang liwanag ay gaya ng salimuot na kadiliman.

A land of utter gloom, as of the darkness of the shadow of death, without any order, and the light of which is like utter gloom.