Psaltaren 88
1 En sång, en psalm av Koras söner; för sångmästaren, till Mahalat-leannót; en sång av esraiten Heman. HERRE, min frälsnings Gud, dag och natt ropar jag inför dig.
Een lied, een psalm voor de kinderen van Korach, voor den opperzangmeester, op Machalath Leannoth; een onderwijzing van Heman, den Ezrahiet. O HEERE, God mijns heils! bij dag, bij nacht roep ik voor U.
2 Låt min bön komma inför ditt ansikte, böj ditt öra till mitt rop.
Laat mijn gebed voor Uw aanschijn komen; neig Uw oor tot mijn geschrei.
Want mijn ziel is der tegenheden zat, en mijn leven raakt tot aan het graf. (Sheol h7585)
4 Jag är aktad lik dem som hava farit ned i graven, jag är såsom en man utan livskraft.
Ik ben gerekend met degenen, die in de kuil nederdalen; ik ben geworden als een man, die krachteloos is;
5 Jag är övergiven bland de döda, lik de slagna som ligga i graven, dem på vilka du icke mer tänker, och som äro avskilda från din hand.
Afgezonderd onder de doden, gelijk de verslagenen, die in het graf liggen, die Gij niet meer gedenkt, en zij zijn afgesneden van Uw hand.
6 Ja, du har sänkt mig ned underst i graven, ned i mörkret, ned i djupet.
Gij hebt mij in den ondersten kuil gelegd, in duisternissen, in diepten.
7 Den vrede vilar tung på mig, och alla dina böljors svall låter du gå över mig. (Sela)
Uw grimmigheid ligt op mij; Gij hebt mij nedergedrukt met al Uw baren. (Sela)
8 Du har drivit mina förtrogna långt bort ifrån mig; du har gjort mig till en styggelse för dem; jag ligger fången och kan icke komma ut.
Mijn bekenden hebt Gij verre van mij gedaan, Gij hebt mij hun tot een groten gruwel gesteld; ik ben besloten, en kan niet uitkomen.
9 Mitt öga förtvinar av lidande; HERRE, jag åkallar dig dagligen, jag uträcker mina händer till dig.
Mijn oog treurt vanwege verdrukking; HEERE! ik roep tot U den gansen dag; ik strek mijn handen uit tot U.
10 Gör du väl under för de döda, eller kunna skuggorna stå upp och tacka dig? (Sela)
Zult Gij wonder doen aan de doden? Of zullen de overledenen opstaan, zullen zij U loven? (Sela)
11 Förtäljer man i graven om din nåd, i avgrunden om din trofasthet?
Zal Uw goedertierenheid in het graf verteld worden, Uw getrouwheid in het verderf?
12 Känner man i mörkret dina under, och din rättfärdighet i glömskans land?
Zullen Uw wonderen bekend worden in de duisternis, en Uw gerechtigheid in het land der vergetelheid?
13 Men jag ropar till dig, HERRE, och bittida kommer min bön dig till mötes.
Maar ik, HEERE! roep tot U, en mijn gebed komt U voor in den morgenstond.
14 Varför förkastar du, HERRE, min själ, varför döljer du ditt ansikte för mig?
HEERE! waarom verstoot Gij mijn ziel, en verbergt Uw aanschijn voor mij?
15 Betryckt är jag och döende allt ifrån min ungdom; jag måste bära dina förskräckelser, så att jag är nära att förtvivla.
Van der jeugd aan ben ik bedrukt en doodbrakende; ik draag Uw vervaarnissen, ik ben twijfelmoedig.
16 Din vredes lågor gå över mig, dina fasor förgöra mig.
Uw hittige toornigheden gaan over mij; Uw verschrikkingen doen mij vergaan.
17 De omgiva mig beständigt såsom vatten, de kringränna mig allasammans.
Den gansen dag omringen zij mij als water; te zamen omgeven zij mij.
18 Du har drivit vän och frände långt bort ifrån mig; i mina förtrognas ställe har jag nu mörkret.
Gij hebt vriend en metgezel verre van mij gedaan; mijn bekenden zijn in duisternis.
