Psaltaren 2

1 Varför larma hedningarna och tänka folken fåfänglighet?

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 Jordens konungar resa sig upp, och furstarna rådslå med varandra, mot HERREN och hans smorde:

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 "Låt oss slita sönder deras bojor och kasta deras band ifrån oss."

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Han som bor i himmelen ler, HERREN bespottar dem.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 Då talar han till dem i sin vrede, och i sin förgrymmelse förskräcker han dem:

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 "Jag själv har insatt min konung på Sion, mitt heliga berg."

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Jag vill förtälja om vad beslutet är; HERREN sade till mig: "Du är min son, jag har i dag fött dig.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 Begär av mig, så skall jag giva dig hedningarna till arvedel och jordens ändar till egendom.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 Du skall sönderslå dem med järnspira, såsom lerkärl skall du krossa dem."

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Så kommen nu till förstånd, I konungar; låten varna eder, I domare på jorden.

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 Tjänen HERREN med fruktan, och fröjden eder med bävan.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Hyllen sonen, så att han icke vredgas och I förgåns på eder väg; ty snart kunde hans vrede upptändas. Saliga äro alla de som taga sin tillflykt till honom.

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.