Psaltaren 130

1 En vallfartssång. Ur djupen ropar jag till dig, HERRE.

«Ωιδή των Αναβαθμών.» Εκ βαθέων έκραξα προς σε, Κύριε.

2 Herre, hör min röst, låt dina öron akta på mina böners ljud.

Κύριε, εισάκουσον της φωνής μου· ας ήναι τα ώτα σου προσεκτικά εις την φωνήν των δεήσεών μου.

3 Om du, HERRE, vill tillräkna missgärningar, Herre, vem kan då bestå?

Εάν, Κύριε, παρατηρήσης ανομίας, Κύριε, τις θέλει δυνηθή να σταθή;

4 Dock, hos dig är ju förlåtelse, på det att man må frukta dig.

Παρά σοι όμως είναι συγχώρησις, διά να σε φοβώνται.

5 Jag väntar efter HERREN, min själ väntar, och jag hoppas på hans ord.

Προσέμεινα τον Κύριον, προσέμεινεν η ψυχή μου, και ήλπισα επί τον λόγον αυτού.

6 Min själ väntar efter Herren mer än väktarna efter morgonen, ja, mer än väktarna efter morgonen.

Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριον, μάλλον παρά τους προσμένοντας την αυγήν, ναι, τους προσμένοντας την αυγήν.

7 Hoppas på HERREN, Israel; ty hos HERREN är nåd, och mycken förlossning är hos honom.

Ας ελπίζη ο Ισραήλ επί τον Κύριον· διότι παρά τω Κυρίω είναι έλεος, και λύτρωσις πολλή παρ' αυτώ·

8 Och han skall förlossa Israel från alla dess missgärningar.

και αυτός θέλει λυτρώσει τον Ισραήλ από πασών των ανομιών αυτού.