< Psaltaren 129 >
1 En vallfartssång. Mycken nöd hava de vållat mig allt ifrån min ungdom -- så säge Israel --
Allt frá bernsku var ég ofsóttur (það er Ísrael sem talar)
2 mycken nöd hava de vållat mig allt ifrån min ungdom, dock blevo de mig ej övermäktiga.
og misréttinu linnti ekki – en aldrei var ég þurrkaður út. Aldrei hefur óvinum mínum tekist að uppræta mig!
3 På min rygg hava plöjare plöjt och dragit upp långa fåror.
Þótt þeir húðstrýktu mig og tættu bak mitt, þá segi ég samt:
4 Men HERREN är rättfärdig och har huggit av de ogudaktigas band.
„Drottinn er góður!“Því að hann braut hlekkina sem illmennin höfðu fjötrað mig með.
5 De skola komma på skam och vika tillbaka, så många som hata Sion.
Þeir sem hata Jerúsalem skulu verða til skammar og flýja.
6 De skola bliva lika gräs på taken, som vissnar, förrän det har vuxit upp;
Þeir skulu vera eins og gras á þaki – það skrælnar áður en það hefur vaxið og myndað fræ.
7 ingen skördeman fyller därmed sin hand, ingen kärvbindare sin famn,
Sláttumaðurinn mun grípa í tómt og sá sem bindur fær ekki neitt.
8 och de som gå där fram kunna icke säga: "HERRENS välsignelse vare över eder! Vi välsigna eder i HERRENS namn."
Þeir sem framhjá fara skulu ekki óska þér blessunar. En við ykkur segjum við: „Drottinn blessi þig!“