Psaltaren 120

1 En vallfartssång. Jag ropar till HERREN i min nöd, och han svarar mig.

«Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

2 HERRE, rädda min själ från lögnaktiga läppar, från en falsk tunga.

И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

3 Varmed bliver du lönad, både nu och allt framgent, du falska tunga?

Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

4 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar och med glödande ginstkol.

— Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

5 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land och bo ibland Kedars hyddor!

Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

6 Länge nog har min själ måst bo ibland dem som hata friden.

Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

7 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord, äro de redo till strid.

Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.