< Psaltaren 120 >
1 En vallfartssång. Jag ropar till HERREN i min nöd, och han svarar mig.
Пісня проча́н.
2 HERRE, rädda min själ från lögnaktiga läppar, från en falsk tunga.
Господи, ви́зволь же душу мою від губи́ неправди́вої, від язика́ зрадли́вого!
3 Varmed bliver du lönad, både nu och allt framgent, du falska tunga?
Що́ Тобі дасть, або що́ для Тебе дода́сть лукавий язик? —
4 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar och med glödande ginstkol.
Заго́стрені стрі́ли поту́жного із ялівце́вим вугі́ллям!
5 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land och bo ibland Kedars hyddor!
Горе мені, що заме́шкую в Ме́шеху, що живу́ із шатра́ми Кеда́ру!
6 Länge nog har min själ måst bo ibland dem som hata friden.
Довго душа моя перебува́ла собі разом з тими, хто нена́видить мир:
7 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord, äro de redo till strid.
я — за мир, та коли говорю́, то вони — за війну́!