Psaltaren 109
1 För sångmästaren; av David; en psalm. Min lovsångs Gud, tig icke.
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
2 Ty sin ogudaktiga mun, sin falska mun hava de upplåtit mot mig, de hava talat mot mig med lögnaktig tunga.
Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
3 Med hätska ord hava de omgivit mig, de hava begynt strid mot mig utan sak.
Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
4 Till lön för min kärlek stå de mig emot, men jag beder allenast.
Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
5 De hava bevisat mig ont för gott och hat för min kärlek.
Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
6 Låt en ogudaktig man träda upp emot honom, och låt en åklagare stå på hans högra sida.
Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
7 När han kommer inför rätta, må han dömas skyldig, och hans bön vare synd.
Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
8 Blive hans dagar få, hans ämbete tage en annan.
Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
9 Varde hans barn faderlösa och hans hustru änka.
Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
10 Må hans barn alltid gå husvilla och tigga och söka sitt bröd fjärran ifrån ödelagda hem.
Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
11 Må ockraren få i sin snara allt vad han äger, och må främmande plundra hans gods.
De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
12 Må ingen finnas, som hyser misskund med honom, och ingen, som förbarmar sig över hans faderlösa.
Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
13 Hans framtid varde avskuren, i nästa led vare sådanas namn utplånat.
Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
14 Hans fäders missgärning varde ihågkommen inför HERREN, och hans moders synd varde icke utplånad.
Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
15 Må den alltid stå inför HERRENS ögon; ja, sådana mäns åminnelse må utrotas från jorden.
Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
16 Ty han tänkte ju icke på att öva misskund, utan förföljde den som var betryckt och fattig och den vilkens hjärta var bedrövat, för att döda dem.
Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
17 Han älskade förbannelse, och den kom över honom; han hade icke behag till välsignelse, och den blev fjärran ifrån honom.
Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
18 Han klädde sig i förbannelse såsom i en klädnad, och såsom vatten trängde den in i hans liv och såsom olja in i hans ben.
De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
19 Den varde honom såsom en mantel att hölja sig i, och såsom en gördel att alltid omgjorda sig med.
Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
20 Detta vare mina motståndares lön från HERREN, och deras som tala ont mot min själ.
Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
21 Men du, HERRE, Herre, stå mig bi för ditt namn skull; god är ju din nåd, så må du då rädda mig.
Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
22 Ty jag är betryckt och fattig, och mitt hjärta är genomborrat i mitt bröst.
Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
23 Såsom skuggan, när den förlänges, går jag bort; jag ryckes bort såsom en gräshoppssvärm.
Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
24 Mina knän äro vacklande av fasta, och min kropp förlorar sitt hull.
Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
25 Till smälek har jag blivit inför dem; när de se mig, skaka de huvudet.
Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
26 Hjälp mig, HERRE, min Gud; fräls mig efter din nåd;
Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
27 och må de förnimma att det är din hand, att du, HERRE, har gjort det.
Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
28 Om de förbanna, så välsigna du; om de resa sig upp, så komme de på skam, men må din tjänare få glädja sig.
Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
29 Mina motståndare varde klädda i blygd och höljda i skam såsom i en mantel.
Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
30 Min mun skall storligen tacka HERREN; mitt ibland många vill jag lova honom.
Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
31 Ty han står på den fattiges högra sida för att frälsa honom från dem som fördöma hans själ.
Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
