Job 41
1 Kan du draga upp Leviatan med krok och med en metrev betvinga hans tunga?
Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
2 Kan du sätta en sävhank i hans nos eller borra en hake genom hans käft?
Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
3 Menar du att han skall slösa på dig många böner eller tala till dig med mjuka ord?
Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
4 Att han skall vilja sluta fördrag med dig, så att du finge honom till din träl för alltid?
Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
5 Kan du hava honom till leksak såsom en fågel och sätta honom i band åt dina tärnor?
Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
6 Pläga fiskarlag köpslå om honom och stycka ut hans kropp mellan krämare?
Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
7 Kan du skjuta hans hud full med spjut och hans huvud med fiskharpuner?
Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
8 Ja, försök att bära hand på honom du skall minnas den striden och skall ej föra så mer.
Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
9 Nej, den sådant vågar, hans hopp bliver sviket, han fälles till marken redan vid hans åsyn.
Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
10 Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne. Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?
Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
11 Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen? Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.
Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
12 Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar, om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.
Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
13 Vem mäktar rycka av honom hans pansar? Vem vågar sig in mellan hans käkars par?
Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
14 Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem? Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.
Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
15 Stolta sitta på honom sköldarnas rader; hopslutna äro de med fast försegling.
Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
16 Tätt fogar sig den ena intill den andra, icke en vindfläkt tränger in mellan dem.
Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
17 Var och en håller ihop med den nästa, de gripa in i varandra och skiljas ej åt.
Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
18 När han fnyser, strålar det av ljus; hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.
Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
19 Bloss fara ut ur hans gap, eldgnistor springa fram därur.
Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
20 Från hans näsborrar utgår rök såsom ur en sjudande panna på bränslet.
Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
21 Hans andedräkt framgnistrar eldkol, och lågor bryta fram ur hans gap.
Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
22 På hans hals har kraften sin boning, och framför honom stapplar försagdhet.
In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
23 Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk, det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.
De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
24 Hans hjärta är fast såsom sten, fast såsom bottenstenen i kvarnen.
Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
25 När han reser sig, bäva hjältar, av ångest mista de all sans.
Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
26 Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd, ej heller spjut eller pil eller pansar.
Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
27 Han aktar järn såsom halm och koppar såsom murket trä.
Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
28 Bågskott skrämma honom ej bort, slungstenar förvandlas för honom till strå;
De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
29 ja, stridsklubbor aktar han såsom strå, han ler åt rasslet av lansar.
De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
30 På sin buk bär han skarpa eggar, spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.
Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
31 Han gör djupet sjudande som en gryta, likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.
Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
32 Bakom honom strålar vägen av ljus, djupet synes bära silverhår.
Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
33 Ja, på jorden finnes intet som är honom likt, otillgänglig för fruktan skapades han.
Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
34 På allt vad högt är ser han med förakt, konung är han över alla stolta vilddjur.
Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
