Job 30

1 Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.