Job 29

1 Åter hov Job upp sin röst och kvad:

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 Jag tänkte då: "I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand."

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.