Job 29
1 Åter hov Job upp sin röst och kvad:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Jag tänkte då: "I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand."
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
