Psaltaren 129

1 En vallfartssång. Mycken nöd hava de vållat mig allt ifrån min ungdom -- så säge Israel --

Een lied Hammaaloth. Zij hebben mij dikwijls benauwd van mijn jeugd af, zegge nu Israel;

2 mycken nöd hava de vållat mig allt ifrån min ungdom, dock blevo de mig ej övermäktiga.

Zij hebben mij dikwijls van mijn jeugd af benauwd; evenwel hebben zij mij niet overmocht.

3 På min rygg hava plöjare plöjt och dragit upp långa fåror.

Ploegers hebben op mijn rug geploegd; zij hebben hun voren lang getogen.

4 Men HERREN är rättfärdig och har huggit av de ogudaktigas band.

De HEERE, Die rechtvaardig is, heeft de touwen der goddelozen afgehouwen.

5 De skola komma på skam och vika tillbaka, så många som hata Sion.

Laat hen beschaamd en achterwaarts gedreven worden, allen, die Sion haten.

6 De skola bliva lika gräs på taken, som vissnar, förrän det har vuxit upp;

Laat hen worden als gras op de daken, hetwelk verdort, eer men het uittrekt;

7 ingen skördeman fyller därmed sin hand, ingen kärvbindare sin famn,

Waarmede de maaier zijn hand niet vult, noch de garvenbinder zijn arm;

8 och de som gå där fram kunna icke säga: »HERRENS välsignelse vare över eder! Vi välsigna eder i HERRENS namn.»

En die voorbijgaan, niet zeggen: De zegen des HEEREN zij bij u! Wij zegenen ulieden in den Naam des HEEREN.