Psaltaren 120

1 En vallfartssång. Jag ropar till HERREN i min nöd, och han svarar mig.

گۆرانی گەشتیاران. لە تەنگانەمدا لە یەزدان پاڕامەوە و بە دەنگمەوە هات.

2 HERRE, rädda min själ från lögnaktiga läppar, från en falsk tunga.

ئەی یەزدان، گیانم دەرباز بکە لە لێوی درۆزن و لە زمانی فێڵباز.

3 Varmed bliver du lönad, både nu och allt framgent, du falska tunga?

چیت پێدەدرێت، چیت بۆ زیاد دەکرێت، ئەی زمانی فێڵباز؟

4 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar och med glödande ginstkol.

سزاتان دەدەم بە تیری تیژکراوی پاڵەوان، لەگەڵ پشکۆی خەڵووزی دار گەز!

5 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land och bo ibland Kedars hyddor!

قوڕبەسەرم، چونکە ئاوارەی مەشەکم، کە لە خێوەتەکانی قێدار نیشتەجێم.

6 Länge nog har min själ måst bo ibland dem som hata friden.

نیشتەجێبوونم درێژەی کێشا لەگەڵ ئەوانەی ڕقیان لە ئاشتییە.

7 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord, äro de redo till strid.

من ئاشتیخوازم، بەڵام کاتێک قسە دەکەم، ئەوان شەڕخوازن.