Psaltaren 120

1 En vallfartssång. Jag ropar till HERREN i min nöd, och han svarar mig.

Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

2 HERRE, rädda min själ från lögnaktiga läppar, från en falsk tunga.

Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

3 Varmed bliver du lönad, både nu och allt framgent, du falska tunga?

Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

4 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar och med glödande ginstkol.

Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

5 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land och bo ibland Kedars hyddor!

Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

6 Länge nog har min själ måst bo ibland dem som hata friden.

Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

7 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord, äro de redo till strid.

Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.