Psaltaren 120

1 En vallfartssång. Jag ropar till HERREN i min nöd, och han svarar mig.

Een lied op Hammaaloth. Ik heb tot den HEERE geroepen in mijn benauwdheid, en Hij heeft mij verhoord.

2 HERRE, rädda min själ från lögnaktiga läppar, från en falsk tunga.

O HEERE! red mijn ziel van de valse lippen, van de bedriegelijke tong.

3 Varmed bliver du lönad, både nu och allt framgent, du falska tunga?

Wat zal U de bedriegelijke tong geven, of wat zal zij U toevoegen?

4 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar och med glödande ginstkol.

Scherpe pijlen eens machtigen, mitsgaders gloeiende jeneverkolen.

5 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land och bo ibland Kedars hyddor!

O, wee mij, dat ik een vreemdeling ben in Mesech, dat ik in de tenten Kedars wone.

6 Länge nog har min själ måst bo ibland dem som hata friden.

Mijn ziel heeft lang gewoond bij degenen, die den vrede haten.

7 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord, äro de redo till strid.

Ik ben vreedzaam; maar als ik spreek, zijn zij aan den oorlog.