Psaltaren 107
1 Tacken HERREN, ty han är god, ty hans nåd varar evinnerligen.
Whakawhetai ki a Ihowa, he pai hoki ia: he pumau tonu hoki tana mahi tohu.
2 Så säge HERRENS förlossade, de som han har förlossat ur nöden,
Kia pena ano te korero a te hunga i hokona e Ihowa, i hokona nei e ia i roto i te ringa o te hoariri;
3 de som han har församlat ifrån länderna, från öster och från väster, från norr och från havssidan.
I kohikohia nei i nga whenua, i te rawhiti, i te uru, i te raki, i te tonga.
4 De irrade omkring i öknen på öde stigar, de funno ingen stad där de kunde bo;
I haereere ratou i te koraha i te wahi mokemoke, te kitea tetahi pa hei nohoanga.
5 de hungrade och törstade, deras själ försmäktade i dem.
I matekai ratou, i matewai: hemo noa to ratou wairua i roto i a ratou.
6 Men de ropade till HERREN i sin nöd, och han räddade dem ur deras trångmål.
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri: a whakaorangia ana ratou e ia i o ratou mate.
7 Och han ledde dem på en rätt väg, så att de kommo till en stad där de kunde bo.
A arahina ana e ia ra te ara tika; kia haere ai ki te pa hei nohoanga.
8 De må tacka HERREN för hans nåd och för hans under med människors barn,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
9 att han mättade den försmäktande själen och uppfyllde den hungrande själen med sitt goda.
E whakamakonatia ana hoki e ia te wairua hiahia: ko te wairua hiakai, whakakiia ana e ia ki te pai.
10 De sutto i mörker och dödsskugga, fångna i elände och järnbojor,
Ko te hunga i noho i te pouri, i te atarangi o te mate: he mea here ki te mamae, ki te rino;
11 därför att de hade varit gensträviga mot Guds ord och hade föraktat den Högstes råd.
Mo ratou i tutu ki nga kupu a te Atua, i whakahawea ki te whakaaro o te Runga Rawa;
12 Han kuvade deras hjärtan med olycka; de kommo på fall och hade ingen hjälpare.
Koia i pehia iho ai e ia o ratou ngakau ki te mahi: hinga iho ratou, kahore hoki he kaiawhina.
13 Men de ropade till HERREN i sin nöd, och han frälste dem ur deras trångmål;
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri; a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
14 han förde dem ut ur mörkret och dödsskuggan, och deras bojor slet han sönder.
Whakaputaina mai ana ratou e ia i te pouri, i te atarangi o te mate; motumotuhia ana o ratou here.
15 De må tacka HERREN för hans nåd och för hans under med människors barn,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
16 att han krossade kopparportarna och bröt sönder järnbommarna.
Kua tukitukia hoki e ia nga tatau parahi: kua tapahia e ia nga tutaki rino, motu rawa.
17 De voro oförnuftiga, ty de vandrade i överträdelse, och blevo nu plågade för sina missgärningars skull;
Ko nga kuware, na a ratou mahi tutu, na o ratou kino, i pakia ai ratou.
18 deras själ vämjdes vid all mat, och de voro nära dödens portar.
Ka wetiweti to ratou wairua ki nga kai katoa; a ka whakatata ratou ki nga kuwaha o te mate.
19 Men de ropade till HERREN i sin nöd, och han frälste dem ur deras trångmål.
Na ka tangi ki a Ihowa i to ratou pouri, a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
20 Han sände sitt ord och botade dem och räddade dem från graven.
Tukua mai ana e ia tana kupu, a rongoatia ana ratou: a whakaputaina ana ratou i o ratou ngaromanga.
21 De må tacka HERREN för hans nåd och för hans under med människors barn;
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
22 de må offra lovets offer och förtälja hans verk med jubel.
Kia tukua ano e ratou te whakahere, ara te whakamoemiti; kia whakapuaki i ana mahi i runga i te hari.
23 De foro på havet med skepp och drevo sin handel på stora vatten;
Ko te hunga e haere ana ki raro, ki te moana, i runga kaipuke, a e whai mahi ana i nga wai nunui,
24 där fingo de se HERRENS gärningar och hans under på havsdjupet.
Ko ratou e kite i nga mahi a Ihowa, i ana mahi whakamiharo i te rire.
25 Med sitt ord uppväckte han stormvinden, så att den hävde upp dess böljor.
Puta kau tana kupu, kua maranga te tupuhi, mana e whakatutu ona ngaru.
26 De foro upp mot himmelen, ned i djupen; deras själ upplöstes av ångest.
Ka kake ratou ki runga ki te rangi, ka heke ano ki raro ki te rire: ngohe noa o ratou wairua i te pawera.
27 De raglade och stapplade såsom druckna, och all deras vishet blev till intet.
Ka tiu ratou, ka hurorirori ano he tangata e haurangi ana; a kahore he mahara i toe.
28 Men de ropade till HERREN i sin nöd, och han förde dem ut ur deras trångmål.
Heoi ka tangi ki a Ihowa i to ratou hemanawa: a whakaorangia ana ratou i o ratou mate.
29 Han förbytte stormen i lugn, så att böljorna omkring dem tystnade.
Meinga ana e ia te tupuhi kia marino, ona ngaru kia mariri.
30 Och de blevo glada att det vart stilla, och han förde dem till den hamn dit de ville.
Na ka koa ratou, no te mea ka marie: a ka kawea ratou e ia ki te tauranga i hiahia ai ratou.
31 De må tacka HERREN för hans nåd och för hans under med människors barn;
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
32 de må upphöja honom i folkets församling och lova honom där de äldste sitta.
Kia whakanui hoki ratou i a ia i roto i te whakaminenga o te iwi; kia whakamoemiti ki a ia i roto i te nohoanga kaumatua.
33 Han gjorde strömmar till öken, källsprång till torr mark,
Ko ia hei mea i nga awa hei koraha, i nga puputanga wai hei oneone maroke;
34 bördigt land till salthed, för dess inbyggares ondskas skull.
I te whenua whai hua, kia titohea, mo te hara o te hunga e noho ana i reira.
35 Han gjorde öknen till en vattenrik sjö och torrt land till källsprång.
Ko ia hei mea i te koraha hei harotoroto wai, i te whenua maroke hei puputanga wai.
36 Och han lät de hungrande bo där, och de byggde en stad där de kunde bo.
A whakanohoia iho e ia te hunga matekai ki reira, hanga ai i tetahi pa hei nohoanga;
37 De besådde åkrar och planterade vingårdar, som gåvo dem sin frukt i avkastning.
Hei rui mara, hei whakato mara waina, e tupu ai, e maha ai nga hua.
38 Han välsignade dem, och de förökades storligen, och deras boskapshjordar lät han icke förminskas.
Ko ia ano hei manaaki i a ratou, no ka nui rawa; kahore hoki e tukua kia torutoru haere a ratou kararehe.
39 Väl blevo de sedan ringa och nedböjda, i det olycka och bedrövelse tryckte dem,
Na kua iti haere ano ratou, kua piko i te tukino, i te he, i te pouri.
40 men han som utgjuter förakt över furstar och låter dem irra omkring i väglösa ödemarker,
E ringihia ana e ia te whakahawea ki runga ki nga rangatira: e meinga ana kia hehe i te ururua, i te wahi kahore nei he ara;
41 han upphöjde då den fattige ur eländet och lät släkterna växa till såsom fårhjordar.
Otira kei te whakateitei ia i te rawakore ki runga i te mamae, kei te mea i ona hapu kia rite ki te kahui hipi.
42 De redliga se det och glädja sig, och all orättfärdighet måste tillsluta sin mun.
Ka kite nga tangata tika, a ka hari; ko nga he katoa hoki, kipia ake te mangai.
43 Den som är vis, han akte härpå och besinne HERRENS nådegärningar.
Ko te tangata whakaaro nui ka mahara ki enei mea, a ka mohio ratou ki te aroha o Ihowa.
