Psaltaren 102

1 Bön av en betryckt, när han försmäktar och utgjuter sitt bekymmer inför HERREN.

Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

2 HERRE, hör min bön, och låt mitt rop komma inför dig.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

3 Dölj icke ditt ansikte för mig, när jag är i nöd. Böj ditt öra till mig; när jag ropar, så skynda att svara mig.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

4 Ty mina dagar hava försvunnit såsom rök, benen i min kropp äro förtorkade såsom av eld.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

5 Mitt hjärta är förbränt såsom gräs och förvissnat; ty jag förgäter att äta mitt bröd.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

6 För min högljudda suckans skull tränga benen i min kropp ut till huden.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

7 Jag är lik en pelikan i öknen, jag är såsom en uggla bland ruiner.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

8 Jag får ingen sömn och har blivit lik en ensam fågel på taket.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

9 Hela dagen smäda mig mina fiender; de som rasa mot mig förbanna med mitt namn.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

10 Ty jag äter aska såsom bröd och blandar min dryck med gråt,

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

11 för din vredes och förtörnelses skull, därför att du har gripit mig och kastat mig bort.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

12 Mina dagar äro såsom skuggan, när den förlänges, och jag själv förvissnar såsom gräs.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

13 Men du, o HERRE, tronar evinnerligen, och din åminnelse varar från släkte till släkte.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

14 Du skall stå upp och förbarma dig över Sion; se, det är tid att du bevisar det nåd; ja, stunden har kommit.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

15 Ty dina tjänare hava dess stenar kära och ömka sig över dess grus.

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

16 Då skola hedningarna frukta HERRENS namn och alla jordens konungar din härlighet,

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

17 när en gång HERREN har byggt upp Sion och uppenbarat sig i sin härlighet;

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

18 när han har vänt sig till de utblottades bön och upphört att förakta deras bön.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

19 Det skall tecknas upp för ett kommande släkte, och det folk som varder skapat skall lova HERREN,

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

20 att han har blickat ned från sin heliga höjd, att HERREN har skådat från himmelen ned till jorden,

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

21 för att höra den fångnes klagan, för att befria dödens barn,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

22 på det att man i Sion må förkunna HERRENS namn och hans lov i Jerusalem,

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

23 när alla folk församlas, och alla riken, för att tjäna HERREN.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

24 Han har på vägen nedböjt min kraft, han har förkortat mina dagar.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

25 Jag säger: Min Gud, tag mig icke bort i mina halva dagar, du vilkens år vara från släkte till släkte.

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

26 I urtiden lade du jordens grund, och himlarna äro dina händer verk:

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

27 de skola förgås, men du förbliver, de skola alla nötas ut såsom en klädnad; du skall förvanda dem såsom man byter om sin dräkt, och de fara hän.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

28 Men du är densamme, och dina år skola icke hava någon ände. Dina tjänares barn skola få bo i landet, och deras avkomma skall bestå inför dig.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.