Job 9

1 Därefter tog Job till orda och sade:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

2 Ja, förvisso vet jag att så är; huru skulle en människa kunna hava rätt mot Gud?

آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

3 Vill han gå till rätta med henne, så kan hon ej svara honom på en sak bland tusen.

اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

4 Han som är så vis i förstånd och så väldig i kraft, vem kan trotsa honom och dock slippa undan;

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

5 honom som oförtänkt flyttar bort berg och omstörtar dem i sin vrede;

ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

6 honom som kommer jorden att vackla från sin plats, och dess pelare bäva därvid;

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

7 honom som befaller solen, så går hon icke upp, och som sätter stjärnorna under försegling;

اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

8 honom som helt allena spänner ut himmelen och skrider fram över havets toppar;

او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

9 honom som har gjort Karlavagnen och Orion, Sjustjärnorna och söderns Stjärngemak;

و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

10 honom som gör stora och outrannsakliga ting och under, flera än någon kan räkna?

او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

11 Se, han far förbi mig, innan jag hinner att se det, han drager framom mig, förrän jag bliver honom varse.

از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

12 Se, han griper sitt rov; vem kan hindra honom? Vem kan säga till honom: »Vad gör du?»

هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

13 Gud, han ryggar icke sin vrede; för honom har Rahabs följe måst böja sig;

خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

14 huru skulle jag då våga svara honom, välja ut ord till att tala med honom?

پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

15 Nej, om jag än hade rätt, tordes jag dock ej svara; jag finge anropa min motpart om misskund.

حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

16 Och om han än svarade mig på mitt rop, så kunde jag ej tro att han lyssnade till min röst.

حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

17 Ty med storm hemsöker han mig och slår mig med sår på sår, utan sak.

زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

18 Han unnar mig icke att hämta andan; nej, med bedrövelser mättar han mig.

نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

19 Gäller det försteg i kraft: »Välan, jag är redo!», gäller det rätt: »Vem ställer mig till ansvar?»

چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

20 Ja, hade jag än rätt, så dömde min mun mig skyldig; vore jag än ostrafflig, så läte han mig synas vrång.

اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

21 Men ostrafflig är jag! Jag aktar ej mitt liv, jag frågar icke efter, om jag får leva.

هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

22 Det må gå som det vill, nu vare det sagt: han förgör den ostrafflige jämte den ogudaktige.

شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

23 Om en landsplåga kommer med plötslig död, så bespottar han de oskyldigas förtvivlan.

وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

24 Jorden är given i de ogudaktigas hand, och täckelse sätter han för dess domares ögon. Är det ej han som gör det, vem är det då?

جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

25 Min dagar hasta undan snabbare än någon löpare, de fly bort utan att hava sett någon lycka;

زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

26 de ila åstad såsom en farkost av rör, såsom en örn, när han störtar sig ned på sitt byte.

سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

27 Om jag än besluter att förgäta mitt bekymmer, att låta min sorgsenhet fara och göra mig glad,

حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

28 Så måste jag dock bäva för alla mina kval; jag vet ju att du icke skall döma mig fri.

باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

29 Nej, såsom skyldig måste jag stå där; varför skulle jag då göra mig fåfäng möda?

پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

30 Om jag än tvår mig i snö och renar mina händer i lutsalt,

حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

31 så skall du dock sänka mig ned i pölen, så att mina kläder måste vämjas vid mig.

تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

32 Ty han är ej min like, så att jag vågar svara honom, ej en sådan, att vi kunna gå till doms med varandra;

خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

33 ingen skiljeman finnes mellan oss, ingen som har myndighet över oss båda.

ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

34 Må han blott vända av från mig sitt ris, och må fruktan för honom ej förskräcka mig;

آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

35 då skall jag tala utan att rädas för honom, ty jag vet med min själv att jag icke är en sådan.

آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.