Job 41
1 Kan du draga upp Leviatan med krok och med en metrev betvinga hans tunga?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Kan du sätta en sävhank i hans nos eller borra en hake genom hans käft?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Menar du att han skall slösa på dig många böner eller tala till dig med mjuka ord?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Att han skall vilja sluta fördrag med dig, så att du finge honom till din träl för alltid?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Kan du hava honom till leksak såsom en fågel och sätta honom i band åt dina tärnor?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Pläga fiskarlag köpslå om honom och stycka ut hans kropp mellan krämare?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Kan du skjuta hans hud full med spjut och hans huvud med fiskharpuner?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Ja, försök att bära hand på honom du skall minnas den striden och skall ej föra så mer.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Nej, den sådant vågar, hans hopp bliver sviket, han fälles till marken redan vid hans åsyn.
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne. Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen? Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar, om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Vem mäktar rycka av honom hans pansar? Vem vågar sig in mellan hans käkars par?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem? Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Stolta sitta på honom sköldarnas rader; hopslutna äro de med fast försegling.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Tätt fogar sig den ena intill den andra, icke en vindfläkt tränger in mellan dem.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Var och en håller ihop med den nästa, de gripa in i varandra och skiljas ej åt.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 När han fnyser, strålar det av ljus; hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Bloss fara ut ur hans gap, eldgnistor springa fram därur.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Från hans näsborrar utgår rök såsom ur en sjudande panna på bränslet.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Hans andedräkt framgnistrar eldkol, och lågor bryta fram ur hans gap.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 På hans hals har kraften sin boning, och framför honom stapplar försagdhet.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk, det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Hans hjärta är fast såsom sten, fast såsom bottenstenen i kvarnen.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 När han reser sig, bäva hjältar, av ångest mista de all sans.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd, ej heller spjut eller pil eller pansar.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Han aktar järn såsom halm och koppar såsom murket trä.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 Bågskott skrämma honom ej bort, slungstenar förvandlas för honom till strå;
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 ja, stridsklubbor aktar han såsom strå, han ler åt rasslet av lansar.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 På sin buk bär han skarpa eggar, spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Han gör djupet sjudande som en gryta, likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Bakom honom strålar vägen av ljus, djupet synes bära silverhår.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Ja, på jorden finnes intet som är honom likt, otillgänglig för fruktan skapades han.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 På allt vad högt är ser han med förakt, konung är han över alla stolta vilddjur.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
