Job 4
1 Därefter tog Elifas från Teman till orda och sade:
Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:
2 Misstycker du, om man dristar tala till dig? Vem kan hålla tillbaka sina ord?
Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?
3 Se, många har du visat till rätta, och maktlösa händer har du stärkt;
Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.
4 dina ord hava upprättat den som stapplade, och åt vacklande knän har du givit kraft.
Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.
5 Men nu, då det gäller dig själv, bliver du otålig, när det är dig det drabbar, förskräckes du.
A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.
6 Skulle då icke din gudsfruktan vara din tillförsikt och dina vägars ostrafflighet ditt hopp?
Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?
7 Tänk efter: när hände det att en oskyldig fick förgås? och var skedde det att de redliga måste gå under?
Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?
8 Nej, så har jag sett det gå, att de som plöja fördärv och de som utså olycka, de skörda och sådant;
Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.
9 för Guds andedräkt förgås de och för en fnysning av hans näsa försvinna de.
Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.
10 Ja, lejonets skri och rytarens röst måste tystna, och unglejonens tänder brytas ut;
Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.
11 Det gamla lejonet förgås, ty det finner intet rov, och lejoninnans ungar bliva förströdda.
Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.
12 Men till mig smög sakta ett ord, mitt öra förnam det likasom en viskning,
Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.
13 När tankarna svävade om vid nattens syner och sömnen föll tung på människorna,
W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;
14 då kom en förskräckelse och bävan över mig, med rysning fyllde den alla ben i min kropp.
Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.
15 En vindpust for fram över mitt ansikte, därvid reste sig håren på min kropp.
Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.
16 Och något trädde inför mina ögon, en skepnad vars form jag icke skönjde; och jag hörde en susning och en röst:
Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:
17 »Kan då en människa hava rätt mot Gud eller en man vara ren inför sin skapare?
Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?
18 Se, ej ens på sina tjänare kan han förlita sig, jämväl sina änglar måste han tillvita fel;
Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;
19 huru mycket mer då dem som bo i hyddor av ler, dem som hava sin grundval i stoftet! De krossas sönder så lätt som mal;
O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.
20 när morgon har bytts till afton, ligga de slagna; innan man aktar därpå, hava de förgåtts för alltid.
Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.
21 Ja, deras hyddas fäste ryckes bort för dem, oförtänkt måste de dö.»
Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.
