Job 37
1 Ja, vid sådant förskräckes mitt hjärta, bävande spritter det upp.
Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
2 Hören, hören huru hans röst ljuder vred, hören dånet som går ut ur hans mun.
Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
3 Han sänder det åstad, så långt himmelen når, och sina ljungeldar bort till jordens ändar.
Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
4 Efteråt ryter så dånet, när han dundrar med sin väldiga röst; och på ljungeldarna spar han ej, då hans röst låter höra sig.
Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
5 Ja, underbart dundrar Gud med sin röst, stora ting gör han, utöver vad vi förstå.
Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
6 Se, åt snön giver han bud: »Fall ned till jorden», så ock åt regnskuren, åt sitt regnflödes mäktiga skur.
Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
7 Därmed fjättrar han alla människors händer, så att envar som han har skapat kan lära därav.
Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
8 Då draga sig vilddjuren in i sina gömslen, och i sina kulor lägga de sig till ro.
Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
9 Från Stjärngemaket kommer då storm och köld genom nordanhimmelens stjärnor;
Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
10 med sin andedräkt sänder Gud frost, och de vida vattnen betvingas.
Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
11 Skyarna lastar han ock med väta och sprider omkring sina ljungeldsmoln.
Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
12 De måste sväva än hit, än dit, alltefter hans rådslut och de uppdrag de få, vadhelst han ålägger dem på jordens krets.
Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
13 Än är det som tuktoris, än med hjälp åt hans jord, än är det med nåd som han låter dem komma.
Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
14 Lyssna då härtill, du Job; stanna och betänk Guds under.
Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
15 Förstår du på vad sätt Gud styr deras gång och låter ljungeldarna lysa fram ur sina moln?
Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
16 Förstår du lagen för skyarnas jämvikt, den Allvises underbara verk?
Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
17 Förstår du huru kläderna bliva dig så heta, när han låter jorden domna under sunnanvinden?
Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
18 Kan du välva molnhimmelen så som han, så fast som en spegel av gjuten metall?
Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
19 Lär oss då vad vi skola säga till honom; för vårt mörkers skull hava vi intet att lägga fram.
Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
20 Ej må det bebådas honom att jag vill tala. Månne någon begär sitt eget fördärv?
Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
21 Men synes icke redan skenet? Strålande visar han sig ju mellan skyarna, där vinden har gått fram och sopat dem undan.
Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
22 I guldglans kommer han från norden. Ja, Gud är höljd i fruktansvärt majestät;
En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
23 den Allsmäktige kunna vi icke fatta, honom som är så stor i kraft, honom som ej kränker rätten, ej strängaste rättfärdighet.
Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
24 Fördenskull frukta människorna honom; men de självkloka -- dem alla aktar han ej på.
Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
