Job 29

1 Åter hov Job upp sin röst och kvad:

ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

2 Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

3 då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

4 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

5 då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

6 då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

7 När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

8 då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

9 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

10 furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

11 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

12 ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

13 Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

14 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

15 Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

16 Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

17 Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

18 Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

19 Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

20 Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand.»

پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

21 Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

22 Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

23 De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

24 När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

25 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.

مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.