Job 29

1 Åter hov Job upp sin röst och kvad:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand.»

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.