Psaltaren 94
1 Herre Gud, hvilkom hämnden tillhörer; Gud, hvilkom hämnden tillhörer, bete dig.
Jahweh, wrekende God, God der wrake, treed op;
2 Upphöj dig, du verldenes domare; vedergäll dem högfärdigom det de förtjena.
Verhef U, Rechter der aarde, Vergeld de trotsen wat ze verdienen!
3 Herre, huru länge skola de ogudaktige, huru länge skola de ogudaktige pråla;
Hoelang nog zullen de zondaars, o Jahweh, Hoelang nog zullen de boosdoeners juichen?
4 Och så högmodeliga tala; och alle ogerningsmän så berömma sig?
Al die booswichten pochen en snoeven, En een hoge toon slaan ze aan!
5 Herre, de förtrycka ditt folk, och plåga ditt arf.
Jahweh, ze vertrappen uw volk, En verdrukken uw erfdeel;
6 Enkor och främlingar dräpa de, och faderlösa döda de;
Ze doden weduwen en wezen, Vermoorden die bij ons kwamen wonen.
7 Och säga: Herren ser det intet; och Jacobs Gud aktar det intet.
En dan zeggen ze nog: Jahweh ziet het niet eens, De God van Jakob merkt het niet!
8 Märker dock, I galne ibland folket; och I dårar, när viljen I vise varda?
Domme kudde, word toch verstandig; Gij dwazen, wanneer wordt gij wijs?
9 Den der örat planterat hafver, skulle han icke höra? Den der ögat gjort hafver, skulle han icke se?
Zou Hij het niet horen, die het oor heeft geplant, Niet zien, die het oog heeft geschapen;
10 Den der Hedningarna näpser, skulle han icke straffa? den der menniskorna lärer hvad de veta.
Zou Hij, die de volkeren tuchtigt, niet straffen, Onwetend zijn, die den mens onderricht?
11 Men Herren vet menniskornas tankar, att de fåfängelige äro.
Neen, Jahweh kent de gedachten der mensen, Hij weet, dat het hersenschimmen zijn.
12 Säll är den som du, Herre, tuktar, och lärer honom genom din lag;
Jahweh, gelukkig de man, dien Gij onderricht, En dien Gij leert uit uw wet:
13 Att han tålamod hafva må, då illa går; tilldess dem ogudaktiga grafven beredd varder.
Hoe hij gelaten moet zijn in dagen van rampspoed, Totdat voor den boze het graf is gedolven;
14 Ty Herren skall icke förkasta sitt folk, eller öfvergifva sitt arf.
Hoe Jahweh zijn volk niet verstoot, En nooit zijn erfdeel verlaat;
15 Ty rätt måste dock blifva rätt; och thy måste all from hjerta tillfalla.
Hoe de brave zijn recht weer verkrijgt, Alle oprechten van hart weer geluk!
16 Ho står med mig emot de onda? Ho träder till mig emot de ogerningsmän?
Wie anders neemt het voor mij tegen de boosdoeners op, Wie staat mij tegen de booswichten bij?
17 Om Herren icke hulpe mig, så låge min själ fulltnär uti det stilla.
Wanneer Jahweh mij niet te hulp was gekomen, Dan lag ik misschien al lang in het graf.
18 Jag sade: Min fot hafver stapplat; men din nåd, Herre, uppehöll mig.
Maar als ik denk: nú wankelt mijn voet, Dan steunt mij uw goedheid, o Jahweh;
19 Jag hade mycket bekymmer i mitt hjerta; men din tröst gladde mina själ.
En wanneer zware zorgen mij innerlijk drukken, Dan verkwikt uw vertroosting mijn ziel.
20 Du kommer ju aldrig öfverens med dem skadeliga stolenom, som lagen illa uttyder.
Zoudt Gij iets gemeen hebben met de zetel van onrecht, Die onheil sticht op gezag van de wet;
21 De rusta sig emot dens rättfärdigas själ, och fördöma oskyldigt blod.
Met hen, die het leven der braven belagen, En onschuldig bloed durven straffen?
22 Men Herren är mitt beskärm, min Gud är mitt hopps tröst.
Neen, voor mij is Jahweh een toevlucht, Mijn God een veilige Rots;
23 Och han skall vedergälla dem deras orätt, och skall förgöra dem för deras ondskos skull; Herren, vår Gud, skall förgöra dem.
Maar hùn vergeldt Hij hun onrecht, En vernielt ze om hun boosheid: Jahweh, onze God!
