Psaltaren 81

1 På Gittith, till att föresjunga, Assaphs. Sjunger Gudi gladeliga, den vår starkhet är; fröjdens Jacobs Gudi.

Voor muziekbegeleiding; op de gittiet. Van Asaf. Jubelt voor God, onze sterkte, Juicht den God van Jakob ter eer;

2 Tager Psalmer, och för hit trummor, lusteliga harpor med psaltare.

Stemt lofzangen aan, slaat de pauken, Met lieflijke citer en harp;

3 Blåser med basuner i nymånaden, i våra löfhyddohögtid.

Steekt deze maand de bazuinen, Bij volle maan voor de dag van ons feest!

4 Ty detta är en sed i Israel, och en Jacobs Guds rätt.

Want dit is een voorschrift aan Israël, En een bevel van Jakobs God:

5 Det hafver han till ett vittnesbörd satt i Joseph, då de utur Egypti land drogo, och främmande tungomål hört hade;

Een gebod, aan Josef gegeven, Na zijn tocht uit het land van Egypte, Toen hij een woord vernam, Dat hij nooit had gehoord:

6 Och jag deras axlar ifrån bördone friade, och deras händer vid krukorna qvitta vordo.

Ik heb de last van uw schouders genomen, En uw handen werden van de draagkorf bevrijd.

7 Då du åkallade mig i nödene, halp jag dig ut, och bönhörde dig, då tordönen öfverföll dig; och försökte dig vid trätovattnet. (Sela)

Gij riept in de nood, En Ik heb u verlost, In donderwolken u verhoord, Bij de wateren van Meriba u beproefd.

8 Hör, mitt folk, jag vill betyga ibland dig; Israel, du skall höra mig;

Hoor, mijn volk, Ik ga het u plechtig verkonden; Israël, ach, luister naar Mij:

9 Att ibland dig ingen annar Gud är, och du ingen främmande Gud tillbeder.

Geen andere god mag er onder u zijn; Geen vreemden god moogt gij aanbidden!

10 Jag är Herren din Gud, som dig utur Egypti land fört hafver. Låt din mun vidt upp, låt mig uppfylla honom.

Ik ben Jahweh, uw God, die u uit Egypte heb geleid, En die uw mond heb gevuld, toen hij wijd was geopend!

11 Men mitt folk hörde intet mina röst, och Israel är intet om mig.

Maar mijn volk luisterde niet naar mijn stem, En Israël gehoorzaamde niet;

12 Så hafver jag låtit dem uti deras hjertas sinne, att de måga vandra efter sitt råd.

Toen gaf ik ze prijs aan verstoktheid des harten, En iedereen ging zijn eigen weg.

13 Om mitt folk ville mig hörsamt vara, och Israel på minom vägom gå,

Ach, had mijn volk naar Mij toch geluisterd, En Israël mijn wegen bewandeld!

14 Så ville jag snart nederlägga deras fiendar, och vända mina hand emot deras motståndare.

Hoe snel had Ik dan zijn vijand vernederd, Mijn hand op zijn verdrukkers doen komen;

15 Och de som Herran hata, skulle fela uppå honom; men deras tid skulle evinnerliga vara,

Al hadden Jahweh’s haters Hem nog zo gevleid, Hun tijd was voor eeuwig gekomen!

16 Och jag skulle spisa dem med bästa hvete, och mätta dem med hannog utu hälleberget.

Maar u zou Ik spijzen met de bloem van de tarwe, En verzadigen met honing uit de rotsen.