Psaltaren 78
1 En undervisning Assaphs. Hör, mitt folk, min lag; böjer edor öron till mins muns tal.
Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.
2 Jag vill öppna min mun till ordspråk, och vill förtälja gamla hemligheter;
Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;
3 De vi hört hafve och vetom, och våra fäder oss förtäljt hafva;
Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.
4 Att vi det icke fördölja skulle deras barnom, som efter komma skulle; utan förkunna Herrans lof, och hans magt och under, som han gjort hafver.
Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.
5 Han upprättade ett vittnesbörd i Jacob, och gaf en lag i Israel, den han våra fäder böd, till att lära deras barn;
Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;
6 På det att efterkommanderna måtte det lära, och de barn, som ännu skulle födde varda; då de uppkommo, att de ock förkunnade det sinom barnom;
Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;
7 Att de skulle sätta sitt hopp till Gud, och icke förgäta Guds verk, och hålla hans bud;
En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;
8 Och icke varda, såsom deras fäder, en affällig och ohörsam art; hvilkom deras hjerta icke fast var, och deras ande höll sig icke troliga till Gud;
En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.
9 Såsom Ephraims barn, som väpnade voro och förde bågan, föllo af i stridstidenom.
(De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)
10 De höllo icke Guds förbund, och ville icke vandra i hans lag;
Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.
11 Och förgåto hans verk, och hans under, som han dem bevist hade.
En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.
12 För deras fäder gjorde han under, i Egypti land, på den markene Zoan.
Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.
13 Han åtskiljde hafvet, och lät dem gå derigenom, och satte vattnet såsom en mur.
Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.
14 Han ledde dem om dagen med en molnsky, och om nattena med en klar eld.
En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.
15 Han lät bergsklippona remna i öknene, och gaf dem dricka vatten tillfyllest;
Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.
16 Och lät bäcker flyta utu bergsklippone, att de flöto derut, såsom vattuströmmar.
Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.
17 Likväl syndade de ännu emot honom, och förtörnade den Högsta i öknene;
Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.
18 Och försökte Gud, i deras hjerta, att de spis beddes till deras själar;
En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.
19 Och talade emot Gud, och sade: Ja, skulle väl Gud kunna bereda ett bord i öknene?
En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?
20 Si, han hafver väl slagit bergsklippona, att vatten utflöt, och bäcker sig utgåfvo; men huru kan han gifva bröd, och skaffa sino folke kött?
Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?
21 Då nu Herren det hörde, vardt han upptänd; och eld gick upp i Jacob, och vrede kom öfver Israel;
Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;
22 Att de icke trodde uppå Gud, och hoppades icke uppå hans hjelp.
Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.
23 Och han böd skyarna ofvantill, och upplät himmelens dörrar;
Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;
24 Och lät regna Man till dem till mats, och gaf dem himmelsbröd.
En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.
25 De åto änglabröd; han sände dem mat tillfyllest.
Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.
26 Han lät blåsa östanväder under himmelen, och genom sina starkhet upprörde sunnanväder;
Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;
27 Och lät kött regna uppå dem såsom stoft, och foglar såsom sanden i hafvet;
En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;
28 Och lät dem falla i deras lägre, allestäds der de bodde.
En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.
29 Då åto de, och vordo för mätte; han lät dem släcka sin lusta.
Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.
30 Då de ännu sin lusta icke släckt hade, och de ännu åto deraf,
Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,
31 Så kom Guds vrede öfver dem; och drap de yppersta ibland dem, och nederslog de bästa i Israel.
Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.
32 Men öfver allt detta syndade de ännu mer, och trodde intet uppå hans under.
Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.
33 Derföre lät han dem dö bort, så att de intet fingo, och måste i deras lifsdagar plågade varda.
Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.
34 När han drap dem, sökte de honom, och vände sig bittida till Gud;
Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;
35 Och tänkte, att Gud är deras tröst, och Gud den Högste deras förlösare;
En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.
36 Och skrymtade för honom med deras mun, och lögo för honom med deras tungo.
En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.
37 Men deras hjerta var icke fast intill honom, och höllo sig icke troliga intill hans förbund.
Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.
38 Men han var barmhertig, och förlät missgerningarna, och förgjorde dem icke; och afvände ofta sina vrede, och lät icke alla sina vrede gå.
Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.
39 Ty han tänkte att de äro kött; ett väder, som bortfar, och kommer intet igen.
En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.
40 De förtörnade honom ganska ofta i öknene, och bekymrade honom i ödemarkene.
Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!
41 De försökte Gud framgent, och rette den Heliga i Israel.
Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.
42 De tänkte intet uppå hans hand, den dagen då han förlöste dem ifrå fienderna;
Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;
43 Såsom han sina tecken gjort hade uti Egypten, och sina under i det landet Zoan.
Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;
44 Då han deras vatten i blod vände; så att de af deras bäcker icke dricka kunde.
En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.
45 Då han ohyro ibland dem sände, som dem åto, och paddor, som dem förderfvade;
Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.
46 Och gaf deras frukt gräsmatkom, och deras säd gräshoppom.
En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.
47 Då han deras vinträ med hagel förderfvade, och deras mulbärsträ med stort hagel.
Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.
48 Då han deras boskap slog med hagel, och deras hjordar med ljungande.
Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.
49 Då han i sina grymma vrede sände ibland dem onda änglar, och lät dem härja och förderfva, och skada göra.
Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.
50 Då han lät sina vrede gå, och icke skonade deras själom för dödenom, och lät deras boskap dö af pestilentie.
Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.
51 Då han i Egypten allt förstfödt slog, de första arfvingar i Hams hyddom;
En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.
52 Och lät sitt folk utdraga såsom får, och förde dem såsom en hjord i öknene.
En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.
53 Och han ledde dem säkra, så att de intet fruktade sig; men deras fiendar öfvertäckte hafvet;
Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.
54 Och lät dem komma i sina helga gränsor, till detta berg, hvilket hans högra hand förvärfvat hafver;
En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.
55 Och fördref för dem folk, och lät dem utskifta arfvet, och lät Israels slägter bo i deras hyddom.
En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.
56 Men de försökte och förtörnade Gud, den Högsta, och höllo intet hans vittnesbörd;
Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.
57 Och föllo tillbaka, och föraktade all ting, såsom deras fäder; och höllo intet, såsom en lös båge;
En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.
58 Och förtörnade honom med sina höjder, och rette honom med sina afgudar;
En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.
59 Och då Gud det hörde, vardt han upptänd, och förkastade Israel svårliga;
God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.
60 Så att han lät fara sina boning i Silo, den hyddo, der han ibland menniskor bodde;
Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.
61 Och gaf deras magt uti fängelse, och deras härlighet uti fiendans händer;
En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.
62 Och öfvergaf sitt folk för svärd, och var upptänd emot sitt arf.
En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.
63 Deras unga män förtärde elden, och deras jungfrur måste ogifta blifva.
Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.
64 Deras Prester föllo genom svärd, och inga enkor voro, de der gråta skulle.
Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.
65 Och Herren vaknade upp, såsom en sofvande, och såsom en stark glad är, den ifrå vin kommer;
Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.
66 Och slog sina fiendar baktill, och hängde en evig skam uppå dem;
En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.
67 Och förkastade Josephs hyddo, och utvalde icke Ephraims slägte;
Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.
68 Utan utvalde Juda slägte, det berget Zion, som han älskade;
Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.
69 Och byggde sin helgedom högt, såsom ett land det evinnerliga fast stå skall;
En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.
70 Och utvalde sin tjenare David, och tog honom utu fårahusen.
En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;
71 Ifrå de däggande får hemtade han honom, att han hans folk Jacob föda skulle, och hans arf Israel.
Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.
72 Och han födde dem också med all trohet, och regerade dem med all flit.
Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.
