< Psaltaren 73 >

1 En Psalm Assaphs. Visserliga hafver Israel Gud till tröst, der man rent hjerta hafver.
Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.
2 Men jag hade sånär stapplat med mina fötter; mine steg hade fulltnär sluntit.
Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.
3 Ty mig förtröt om de stortaliga, då jag såg, att dem ogudaktigom väl gick.
Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.
4 Ty de äro i ingen dödsfara, utan stå faste såsom ett palats.
Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.
5 De äro icke i olycko, såsom andra menniskor, och varda icke, såsom andra menniskor, plågade.
Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.
6 Derföre måste deras stolthet vara en kostelig ting, och deras öfvervåld måste heta allt väl gjordt.
Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.
7 De svälla i ansigtet som en fet buk; de göra hvad dem lyster.
Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.
8 De förakta all ting, och tala illa derom; och tala och lasta högmodeliga.
Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.
9 Hvad de tala, det måste vara taladt neder af himmelen; hvad de säga, det måste gälla på jordene.
Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.
10 Derföre faller dem den menige man till; förty de nyttja deras vatten tillfyllest;
Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,
11 Och säga: Hvad skulle Gud fråga efter dem? Hvad skulle den Högste sköta om dem?
Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?
12 Si, det äro de ogudaktige, de äro lyckosamme i verldene, och varda rike.
Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.
13 Skall det då fåfängt vara, att mitt hjerta ostraffeliga lefver, och jag mina händer i oskyldighet tvår;
Immers heb ik te vergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.
14 Och varder plågad dagliga, och min näpst är hvar morgon för handene?
Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.
15 Jag hade fulltnär så sagt som de; men si, dermed hade jag fördömt all din barn, som någon tid varit hafva.
Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.
16 Jag tänkte till att jag det begripa måtte; men det var mig för svårt;
Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;
17 Tilldess jag gick in uti Guds helgedom, och märkte uppå deras ända.
Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.
18 Men du satte dem på det hala, och förstörte dem i grund.
Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.
19 Huru snart varda de till intet! De förgås, och få en ända med förskräckelse.
Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!
20 Såsom en dröm, när en uppvaknar; så gör du, Herre, deras beläte i stadenom försmädt.
Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.
21 Men det gör mig ondt i hjertat, och stinger mig i mina njurar;
Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,
22 Att jag måste vara en dåre, och intet veta; och måste vara som ett vilddjur för dig.
Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.
23 Likväl blifver jag städse vid dig; ty du håller mig vid mina högra hand.
Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;
24 Du leder mig efter ditt råd, och upptager mig på ändalyktone med äro.
Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.
25 När jag hafver dig, så frågar jag efter himmel och jord intet.
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
26 Om mig än kropp och själ försmäktade, så äst du dock, Gud, alltid mins hjertas tröst, och min del.
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
27 Ty si, de som ifrå dig vika, de skola förgås. Du förgör alla dem som emot dig hor bedrifva.
Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert;
28 Men det är min glädje, att jag håller mig intill Gud, och sätter mitt hopp till Herran, Herran, att jag må förkunna, huru du det gör.
Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.

< Psaltaren 73 >