Psaltaren 69

1 En Psalm Davids, om roserna, till att föresjunga. Gud, hjelp mig, ty vatten går allt intill mina själ.

Een psalm van David, voor den opperzangmeester, op Schoschannim. Verlos mij, o God! want de wateren zijn gekomen tot aan de ziel.

2 Jag sjunker ned i djup dy, der ingen botten uti är; jag är kommen i djup vatten, och floden vill fördränka mig.

Ik ben gezonken in grondeloze modder, waar men niet kan staan; ik ben gekomen in de diepten der wateren, en de vloed overstroomt mij.

3 Jag hafver ropat mig tröttan, min hals är hes, synen förgås mig; att jag så länge måste bida efter min Gud.

Ik ben vermoeid van mijn roepen, mijn keel is ontstoken, mijn ogen zijn bezweken, daar ik ben hopende op mijn God.

4 De som mig utan skuld hata, äro flere än jag håren på hufvudet hafver; de som mig med oskäl förfölja och förderfva, äro mägtige; jag måste betala det jag intet röfvat hade.

Die mij zonder oorzaak haten, zijn meer dan de haren mijns hoofds; die mij zoeken te vernielen, die mij om valse oorzaken vijand zijn, zijn machtig geworden; wat ik niet geroofd heb, moet ik alsdan wedergeven.

5 Gud, du vetst min galenskap, och mina skulder äro dig intet förskylda.

O God! Gij weet van mijn dwaasheid, en mijn schulden zijn voor U niet verborgen.

6 Låt dem icke på mig till skam komma, som dig förbida, Herre, Herre Zebaoth; låt dem icke till blygd komma, som dig söka, Israels Gud.

Laat hen door mij niet beschaamd worden, die U verwachten, o Heere, HEERE der heirscharen, laat hen door mij niet te schande worden, die U zoeken, o God Israels!

7 Ty för dina skuld lider jag försmädelse; mitt ansigte är fullt med blygd.

Want om Uwentwil draag ik versmaadheid; schande heeft mijn aangezicht bedekt.

8 Jag är minom brödrom främmande vorden, och okänd mins moders barnom.

Ik ben mijn broederen vreemd geworden, en onbekend aan mijner moeders kinderen.

9 Ty dins hus nitälskan uppfräter mig, och deras försmädelser, som dig häda, falla uppå mig.

Want de ijver van Uw huis heeft mij verteerd; en de smaadheden dergenen, die U smaden, zijn op mij gevallen.

10 Och jag gret, och fastade bitterliga; och man begabbade mig dertill.

En ik heb geweend in het vasten mijner ziel; maar het is mij geworden tot allerlei smaad.

11 Jag drog en säck uppå; men de gjorde der lek af.

En ik heb een zak tot mijn kleed aangedaan; maar ik ben hun tot een spreekwoord geworden.

12 De som i porten sitta, tassla om mig, och i dryckenskap qväder man om mig.

Die in de poort zitten, klappen van mij; en ik ben een snarenspel dergenen, die sterken drank drinken.

13 Men jag beder, Herre, till dig, i behagelig tid; Gud, efter dina stora godhet, hör mig med dine trofasta hjelp.

Maar mij aangaande, mijn gebed is tot U, o HEERE; er is een tijd des welbehagens, o God! door de grootheid Uwer goedertierenheid; verhoor mij door de getrouwheid Uws heils.

14 Upptag mig utu träcken, att jag icke nedersjunker; att jag må frälst varda ifrå mina hatare, och utu de djupa vatten;

Ruk mij uit het slijk, en laat mij niet verzinken; laat mij gered worden van mijn haters, en uit de diepten der wateren.

15 Att vattufloden icke fördränker mig, och djupet icke uppsluker mig, och gapet på gropene icke igentäppes öfver mig.

Laat de watervloed mij niet overstromen, en laat de diepte mij niet verslinden; en laat den put zijn mond over mij niet toesluiten.

16 Hör mig, Herre, ty din godhet är tröstelig. Vänd dig till mig efter dina stora barmhertighet;

Verhoor mij, o HEERE, want Uw goedertierenheid is goed; zie mij aan naar de grootheid Uwer barmhartigheden.

17 Och bortgöm icke ditt ansigte för dinom tjenare; ty mig är ångest. Hör mig snarliga.

En verberg Uw aangezicht niet van Uw knecht, want mij is bange; haast U, verhoor mij.

18 Nalka dig till mina själ, och förlossa henne; förlossa mig för mina fiendars skull.

Nader tot mijn ziel, bevrijd ze; verlos mij om mijner vijanden wil.

19 Du vetst min försmädelse, skam och blygd; alle mine fiender äro för dig.

Gij weet mijn versmaadheid, en mijn schaamte, en mijn schande; al mijn benauwers zijn voor U.

20 Försmädelse bråkar mig hjertat sönder, och kränker mig; jag vänter, att någor ville varkunna sig, men der är ingen; och efter hugsvalare, men jag finner ingen.

De versmaadheid heeft mijn hart gebroken, en ik ben zeer zwak; en ik heb gewacht naar medelijden, maar er is geen; en naar vertroosters, maar heb ze niet gevonden.

21 Och de gåfvo mig galla äta, och ättiko dricka uti minom stora törst.

Ja, zij hebben mij gal tot mijn spijs gegeven; en in mijn dorst hebben zij mij edik te drinken gegeven.

22 Deras bord varde för dem en snara, till vedergällning, och till ena fällo.

Hun tafel worde voor hun aangezicht tot een strik, en tot volle vergelding tot een valstrik.

23 Deras ögon varde mörk, så att de intet se; och deras länder låt städse ostadiga vara.

Laat hun ogen duister worden, dat zij niet zien; en doe hun lenden gedurig waggelen.

24 Utgjut dina ogunst uppå dem, och din grymma vrede gripe dem.

Stort over hen Uw gramschap uit; en de hittigheid Uws toorns grijpe hen aan.

25 Deras boning varde öde, och ingen vare som uti deras hyddom bor.

Hun paleis zij verwoest; in hun tenten zij geen inwoner.

26 Ty de förfölja den du slagit hafver, och berömma att du slår dina illa.

Want zij vervolgen, dien Gij geslagen hebt; en maken een praat van de smart Uwer verwonden.

27 Låt dem falla uti den ena synden efter den andra, att de icke komma till dina rättfärdighet.

Doe misdaad tot hun misdaad, en laat hen niet komen tot Uw gerechtigheid.

28 Utskrapa dem utu de lefvandes bok; att de med de rättfärdiga icke uppskrefne varda.

Laat hen uitgedelgd worden uit het boek des levens, en met de rechtvaardigen niet aangeschreven worden.

29 Men jag är elände, och hafver ondt; Gud, din hjelp beskydde mig.

Doch ik ben ellendig en in smart; Uw heil, o God! zette mij in een hoog vertrek.

30 Jag vill lofva Guds Namn med en viso, och vill högeliga ära honom med tacksägelse.

Ik zal Gods Naam prijzen met gezang, en Hem met dankzegging grootmaken.

31 Det skall bättre täckas Herranom, än en stut, den horn och klöfvar hafver.

En het zal den HEERE aangenamer zijn dan een os, of een gehoornde var, die de klauwen verdeelt.

32 De elände se det, och glädja sig; och de som Gud söka, dem skall hjertat lefva.

De zachtmoedigen, dit gezien hebbende, zullen zich verblijden; en gij, die God zoekt, ulieder hart zal leven.

33 Ty Herren hörer de fattiga, och föraktar icke sina fångna.

Want de HEERE hoort de nooddruftigen, en Hij veracht Zijn gevangenen niet.

34 Honom lofve himmelen, jorden och hafvet, och allt det deruti röres.

Dat Hem prijzen de hemel en de aarde, de zeeen, en al wat daarin wriemelt.

35 Ty Gud skall hjelpa Zion, och bygga Juda städer; att man der bo skall, och besitta dem.

Want God zal Sion verlossen, en de steden van Juda bouwen; en aldaar zullen zij wonen, en haar erfelijk bezitten;

36 Och hans tjenares säd skall ärfva dem; och de som hans Namn älska, skola blifva derinne.

En het zaad Zijner knechten zal haar beerven; en de liefhebbers Zijns Naams zullen daarin wonen.