Psaltaren 60

1 Ett gyldene klenodium Davids, till att föresjunga, om ett gyldene rosenspann, till att lära; Då han stridt hade med de Syrer i Mesopotamien, och med de Syrer af Zoba; då Joab omvände, och slog de Edomeer i saltdalenom, tolftusend. Gud, du som oss bortdrifvit och förstrött hafver, och vast vred, trösta oss igen.

Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De lelie der wet." Een punt- en leerdicht van David, toen, na zijn oorlog tegen Aram van Mesopotamië en Aram-Soba, Joab terugkeerde, en in het Zoutdal twaalfduizend Edomieten versloeg. O God, Gij hebt ons verstoten, Onze gelederen verbroken; Gij waart vertoornd, En hebt ons doen vluchten.

2 Du, som jordena hafver berört och remna låtit, hela hennes refvor, den så förfallen är.

Gij hebt het land laten kraken en scheuren; Het stortte ineen, en ligt nu in puin.

3 Ty du hafver bevist dino folke ett hårdt ting; du hafver gifvit oss en dryck vin, att vi omkullfalla måste.

Gij hebt uw volk harde dingen doen slikken, En ons een koppige wijn laten drinken!

4 Men du hafver dock gifvit ett tecken dem som dig frukta; hvilket de uppreste, att de skulle säkre vara. (Sela)

Maar voor uw vromen hadt Gij een banier opgericht, Om zich daar omheen te verzamelen tegen de boog;

5 På det dine vänner skola förlöste varda; så hjelp nu med dine högra hand, och hör oss.

En om uw geliefden te redden, Strek uw rechterhand uit, en verhoor ons.

6 Gud talar i sinom helgedom, dess gläder jag mig; och vill dela Sichem, och afmäta Succoths dal.

Bij zijn heiligheid heeft God beloofd: Juichend zal ik Sikem verdelen, En het dal van Soekkot meten;

7 Gilead är min, min är Manasse; Ephraim är mins hufvuds magt; Juda är min Förste.

Mij behoort Gilad, van mij is Manasse. Efraïm is de helm van mijn hoofd, Juda mijn schepter,

8 Moab är mitt tvättekar; mina skor sträcker jag utöfver Edom; Philistea fägnar mig.

Moab is mijn voetenbekken; Op Edom werp ik mijn schoeisel, Over Filistea hef ik mijn zegekreet aan.

9 Ho vill föra mig uti en fast stad? Ho leder mig intill Edom?

Maar wie brengt mij nu binnen de vesting, Wie zal mij naar Edom geleiden:

10 Skall icke du göra det, Gud, som oss bortdrifver; och icke utdrager, Gud, med vår här?

Moet Gij het niet zijn, die ons hebt verstoten, o God, En niet langer met onze heirscharen optrekt, o God?

11 Skaffa oss bistånd i nödene; ty menniskors hjelp är fåfäng.

Ach, help ons dan tegen den vijand, Want hulp van mensen is ijdel;

12 Med Gudi vilje vi mägtig ting göra; han skall underträda våra fiendar.

Maar met God zijn wij sterk, Hij zal onze verdrukkers vertrappen!